Video CD
Z Wikipedii
Video Compact Disc (VCD) to format zapisu cyfrowego strumienia audio-video na płycie kompaktowej. Format ten jest poprzednikiem DVD.
Płyta Video CD przechowuje film zapisany przy użyciu stratnej kompresji MPEG-1 z bitrate'em 1150kbps. Rozdzielczość filmu wynosi 352x240 px (w formacie NTSC) lub 352x288 px (w formacie PAL dodanym w standardzie VCD 2.0), co odpowiada mniej więcej standardowi VHS. Do zapisu dźwięku użyto kodeka MP1 z bitrate'em 224kbps i jeden kanał stereo (lub 2 mono stereo).
Pojedyncza płyta VCD może przechowywać jedynie 70 minut filmu video, co w porównaniu do kompresji MPEG-4 jest wartością wyjątkowo niską. Płyty VCD mogą być odtwarzane przez komputerowe napęd CD-ROM oraz stacjonarne (podłączane do telewizora) odtwarzacze VCD. Również odtwarzacze DVD potrafią odtwarzać VCD.
Video CD zostało wprowadzone przez koncerny Philips i Sony w roku 1993. Był to standard VCD 1.1.
W międzyczasie standard rozwinął się do VCD 2.0, co miało miejsce w 1995 roku. Do standardu dodano obsługę: MPEG Segmented Play Items (SPI), zdjęć, strumieni muzyki (bez obrazu), interaktywnej kontroli odtwarzania (PBC), łączenia możliwości odtwarzania zarówno zawartości w standardzie NTSC jak i PAL, wyższej jakości muzyki (bitrate 384kbps) oraz kilka pomniejszych rzeczy.
Płyta VCD nagrywana jest na zwykłej płycie CD w dwóch sesjach. Na pierwszej sesji znajdują się dane sterujące, informacje służące do korekcji błędów i czasem inne pliki (np. trailery, zdjęcia reklamowe itp.). Na drugiej sesji umieszcza się właściwe pliki filmu. Może to być jeden lub więcej plików. Ponieważ w tej sesji nie zawarto danych z informacjami potrzebnymi do korekcji błędów wolna przestrzeń może zostać zagospodarowana na plik o wielkości np. 770 MB (na płycie 700 MB).
Udoskonaloną wersją VCD jest standard SVCD, który pozwala zapisać na standardowej płycie CD film skompresowany kodekiem MPEG-2 - tym samym, co w DVD, ale z mniejszą rozdzielczością.
