Tola Mankiewiczówna

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Tola Mankiewiczówna, właściwie Teodora Rabbe (ur. 8 maja 1900 w Bronowie koło Łomży - zm. 30 października 1985 roku w Warszawie) – polska aktorka i piosenkarka i śpiewaczka operowa.

Początkowo studiowała grę na fortepianie w Konserwatorium Warszawskim, oraz pobierała prywatne lekcje śpiewu. Jako aktorka debiutowała w 1921 r., na deskach Opery Krakowskiej, rolą Hrabinie Stanisława Moniuszki. Do 1924 r. była związana z Operą Warszawską, po czym przez kolejne cztery lata pobierała studia wokalne w Mediolanie, po powrocie do polski ponownie była związana z Operą Warszawską, jako solistka. Wystąpiła także w Teatrze Nowości, w popularnej sztuce "Czar walca".

Karierę wokalną kontynuowała w czołowych teatrzykach i rewiach dwudziestolecia międzywojennego jak Cyganeria, Cyrulik Warszawski, Czarny Kot, Hollywood, Morskie Oko, Stara Banda, Rex, Wielka Operetka, Wielka Rewia.

Tworzyła wraz z Aleksandrem Żabczyńskim niezwykle popularną w dwudziestoleciu między wojennym parę sceniczną, wystąpiła w czołowych przedwojennych filmowych produkcjach muzycznych, takich jak : 10% dla mnie (1933), Pani minister tańczy (1937), Co mój mąż robi w nocy (1934), Manewry miłosne (1935).

Najpopularniejsze z jej wylansowanych przed wojną przebojów to:

Odrobinę szczęścia w miłości (sł. Emanuel Schlechter)
Już nie mogę dłużej kryć (sł. Jerzy Jurandot, muz. Henryk Wars, z filmu Pani minister tańczy, 1937 r. wykonanie z Aleksandrem Żabczyńskim)
Reformy pani minister (sł. Jerzy Jurandot, muz. Henryk Wars, z filmu Pani minister tańczy, 1937)
Tak cudnie mi (sł. Jerzy Jurandot, muz. Henryk Wars, z filmu Pani minister tańczy, 1937, wykonanie z Aleksandrem Żabczyńskim)

Z sukcesem koncertowała tuż przed wojną w Niemczech, w Berlinie i Hamburgu.

Po wybuchu II wojny światowej, trafiła do Białegostoku gdzie najpierw występowała jako śpiewaczka estradowa, a aktorka tamtejszego Teatru Polskiego, do Warszawy, wróciła w 1942 r.

Po wojnie dużo koncertowała i dawała wiele recitali, współpracowała też ze stołecznymi teatrami i Operetką Warszawską, ale nigdy już nie odzyskała przedwojennej popularności.

Została pochowana na Warszawskim Cmentarzu Ewangelickim.