Teledetekcja
Z Wikipedii
Teledetekcja (ang. remote sensing) to pomiar wykonany z pewnej odległości. Pomiary teledetekcyjne można wykonywać z samolotów, przestrzeni kosmicznej lub z powierzchni ziemi. Metody teledetekcyjne dzielą się na aktywne i pasywne. W aktywnej teledetekcji sygnał jest wysłany z instrumentu a następnie analizowany. Przykładami aktywnej teledetekcji jest radar - gdzie wysyłane są mikrofale, lidar – w tym przypadku wysyłane jest światło, czy sodar – wtedy wysyłane są fale akustyczne. Pasywnymi metodami teledetekcji są metody oparte na analizie sygnału wysyłanego od obserwowanego obiektu. Zdjęcie fotograficzne jest przykładem teledetekcji pasywnej. W nowoczesnej terminologii terminu teledetekcja używa się przy pomiarach z satelitów czy z samolotów. Techniki teledetekcyjne używają tzw. metod odwrotnych do oceny interesujących własności. Dla przykładu, ocena ilości deszczu z chmur może być dokonana na podstawie intensywności sygnału z radaru meteorologicznego.
Spis treści |
[edytuj] Uwagi o terminologii
Mimo, że obrazowanie medyczne to termin powszechnie używany w medycynie na techniki pomiarowe wykonane na odległość (np guz mózgu) to termin teledetekcja jest stosowany głównie do pomiarów powierzchni ziemi, atmosfery ziemskiej, i pomiarów własności planet z satelitów.
[edytuj] Aktywne metody teledetekcyjne
Aktywne metody teledetekcyjne polegają na wysyłaniu sygnału, który jest następnie analizowany. Przykładem teledetekcji jest lidar. W przybliżeniu lidar można opisać jako szybko migającą latarkę, która wysyła pulsy światła. Jeżeli światło nie napotyka przeszkody na swojej drodze, to rozchodzi się bez zaburzeń. Natomiast kiedy napotyka przeszkodę, odbija się od niej; intensywność odbicia i szybkość powrotu sygnału umożliwia ocenę odległości do obiektu i o jego własnościach. Lidar służy np. do oceny ilości zanieczyszczeń w atmosferze. Cząstkami odbijającymi mogą być pyły zawieszone w atmosferze (aerozol atmosferyczny). Innym przykładem aktywnej teledetekcji jest radar, gdzie fale mikrofalowe służą do oceny prędkości obiektu (np. lecącego samolotu obserwowanego z ziemi) lub do oceny jego odległości od radaru.
[edytuj] Pasywne techniki teledetekcyjne
Pasywnymi technikami teledetekcyjnymi jest obserwacja dochodzącego sygnału. Np. kolor oceanu można ocenić z przestrzeni kosmicznej robiąc zdjęcie kamerą fotograficzną. W praktyce robi się sekwencję zdjęć w różnych kolorach. W pasywnych technikach teledetekcji wprowadza się różnego rodzaju poprawki. Dla przykładu, badając kolor oceanu z przestrzeni kosmicznej, trzeba wyeliminować przyczynek od światła dochodzącego bezpośrednio z atmosfery. Radiometry i fotometry są przykładami pasywnych instrumentów teledetekcyjnych.
[edytuj] Analiza danych
Metody teledetekcyjne są zazwyczaj metodami odwrotnymi. W dużym skrócie metody odwrotne polegają na zgadnięciu rozwiązania a następnie na stopniowym poprawianiu rezultatów. Wyobraźmy sobie, że zrobiliśmy zdjęcia oceanu w dwóch kolorach (niebieskim i zielonym) i chcemy ocenić ilość chlorofilu w wodzie. Zgadujemy koncentrację chlorofilu i porównujemy czy kolor oceanu obserwowany na zdjęciach jest zgodny z ilością barwnika (brak chlorofilu to błękitny ocean). Uwzględniamy przy tym, że część sygnału dochodzi z atmosfery ziemskiej (tzw. poprawka atmosferyczna). Jeżeli kolory nie są takie jak byśmy oczekiwali, to zmieniamy koncentrację barwnika i porównujemy ze zdjęciami jeszcze raz. Ten schemat jest używany w rozmaitych wariantach do oceny najrozmaitszych wielkości takich jak: prędkość wiatru na powierzchni ziemi, temperatura oceanu i temperatura powietrza, jakość i ilość plonów, ilość i rodzaj zanieczyszczeń w atmosferze.
[edytuj] Podstawy fizyczne
Metody teledetekcyjne opierają się na analizie wielu podstawowych procesów fizycznych. Np. ocena ilości deszczu opiera się na dobrym zrozumieniu mikrofizyki chmur. Ocena koloru oceanu wymaga dobrego zrozumienia własności biologii morza, w szczególności fitoplanktonu. Ale podstawową techniką jest ocena wymiany promieniowania w atmosferze.
