Solidaryzm
Z Wikipedii
Solidaryzm – kierunek społeczno-polityczny powstały w II połowie XIX wieku i głoszący naturalną wspólnotę interesów różnych grup i warstw społecznych w państwie, niezależną od ich statusu ekonomicznego lub zawodowego i związanych z nimi różnic interesów.
Idee solidaryzmu pojawiały się wielokrotnie w licznych koncepcjach społeczno-politycznych starożytności, średniowiecza i czasów nowożytnych.
Za głównych twórców współczesnych teorii solidaryzmu uważa się Emila Durkheima, Leona Duguita i Georgesa Gurvitcha.
Podstawową kategorią teorii solidaryzmu jest według Durkheima koncepcja świadomości zbiorowej i społeczeństwa. Wyrazem solidarności społecznej jest jedność myśli i działań członków społeczeństwa. Konieczność współpracy jest konsekwencją podziału pracy.
Durkheim wyróżniał dwa rodzaje solidarności:
- mechaniczną – reprezentowaną w szczególności przez prawo karne i opartą na represji
- organiczną – wyrażaną przez prawo rodzinne, konstytucyjne, administracyjne oraz służącą przede wszystkim przywróceniu stanu poprzedniego (sankcje restutywne)
Stoi w opozycji do liberalizmu, który uważa że jednostce powinno się dać szansę samemu poprawić swój byt a nie robić to za niego bez jego wyboru a pomoc międzyludzka powinna odbywać się jedynie pomiędzy konkretnymi ludźmi a nie państwem a nimi. Uważa solidaryzm społeczny za tak naprawdę obciążanie (a wręcz okradanie) grup bogatszych ludzi, którym się powiodło w życiu świadczeniami dla reszty społeczeństwa.
W przeszłości elementy solidaryzmu były wykorzystywane przy tworzeniu nauk społecznych Kościoła katolickiego, stały u podstaw korporacjonizmu.
Współcześnie liczne akcenty idei solidaryzmu pojawiają się w doktrynach politycznych chadecji, socjaldemokracji i nurtu organicznego konserwatyzmu.
