Siedmiu mędrców
Z Wikipedii
Siedmiu mędrców - nazwa używana do określenia grupy wybitnych praktyków, działaczy i reformatorów, działających w starożytnej Grecji pomiędzy końcem VII i połową VI wieku p.n.e.
Mędrcy działali w czasach bezpośrednio poprzedzających pojawienie się filozofii - sami nie byli filozofami, ale raczej mężami stanu, działaczami, prawodawcami, reformatorami życia społecznego. Głoszone przez nich mądrości życiowe wynikały nie tyle z systematycznych przemyśleń, ile z bogatego doświadczenia życiowego. Okres ich działalności nazywany bywa okresem siedmiu mędrców.
Trudno dzisiaj ustalić jakie postaci historyczne zaliczane były przez Greków do grupy siedmiu najwybitniejszych mędrców - w zachowanych przekazach istnieją w tej kwestii rozbieżności i wymienianych jest więcej nazwisk. Według Platona mędrcami byli:
- Bias z Prieny - doradzał Jończykom, aby emigrowali na Sardynię wobec naporu Persów
- Solon - ateński polityk i prawodawca, sprawujący władzę z woli ludu, a także - poeta gnomiczny
- Pittakos z Mityleny - wybrany przez współobywateli dyktator Mityleny z okresu jej współzawodnictwa z Atenami (o panowanie nad Hellespontem)
- Tales z Miletu - matematyk, astronom, inżynier, polityk, podróżnik i kupiec, uznawany za pierwszego filozofa
- Kleobulos z Lindos - tyran z Lindos na wyspie Rodos
- Myzon z Chene
- Chilon ze Sparty - mąż stanu
O ile wszystkie źródła wymieniają cztery pierwsze nazwiska, o tyle często zamiast Kleobulosa, Myzona i Chilona wymienia się inne postaci. Wśród nich pojawiają się na przykład
- Periander - tyran, uznawany za mądrego władcę, który doprowadził do rozkwitu ekonomicznego i kulturalnego Koryntu
- Ezop z Frygii - półlegendarny bajkopisarz grecki, uważany za twórcę klasycznej bajki zwierzęcej, wywodzącej się bezpośrednio z ludowej tradycji ustnej
- Anacharsis - scytyjski filozof, który w VI wieku p.n.e. przybył do Aten
- Epimenides - legendarny kreteński poeta, cudotwórca i teolog, znany dzięki słynnemu paradoksowi
Mądrości głoszone przez mędrców sprowadzały się do wychwalania rozsądku i umiaru. Typowe zalecenia i sentencje to "Nie mówić źle o umarłych" (Chilon ze Sparty) czy "Wszystko, co posiadam, noszę ze sobą" (Bias z Prieny).
Wiele sentencji znaleźć można w Wikicytatach:
