Senat (I Rzeczpospolita)
Z Wikipedii
Senat (I Rzeczpospolita) – izba wyższa parlamentu I Rzeczypospolitej.
Wyłonił się z Rady królewskiej, będącej już w XIV w. organem doradczym króla Polski. Od 1493, wobec przeistoczenia się reprezentacji sejmików ziemskich w osobną izbę poselską, senat stał się obok króla jednym z trzech stanów sejmujących polskiego sejmu. W 1569, w wyniku unii lubelskiej, do senatu weszli dostojnicy litewscy. W skład senatu weszło dożywotnio 140 najwyższych dygnitarzy Rzeczypospolitej, zasiadających w ustalonym porządku starszeństwa (urzędy senatorskie). Obradom senatu formalnie przewodniczył król za pośrednictwem marszałka wielkiego koronnego. Król w izbie senatorskiej faktycznie decydował o najważniejszych sprawach państwa, m.in. o wojnie i polityce zagranicznej. Senat, jako izba wyższa opiniował projekty konstytucji sejmowych, przedkładane mu przez izbę poselską, które następnie wracały tam z poprawkami senackimi pod głosowanie.
Zobacz też
