Seleukos II Kallinikos
Z Wikipedii
Seleukos II Kallinikos - władca hellenistyczny z dynastii Seleucydów, rządzący państwem utworzonym przez swego imiennika Seleukosa I Nikatora na Bliskim i Środkowym Wschodzie, syn Antiocha II Theosa i Laodiki; panował w l. 246-226 p.n.e.
W okresie panowania Seleukosa II państwo Seleucydów weszło w stadium ostrego kryzysu wewnętrznego i zewnętrznego. Niemal od razu po śmierci Antiocha II, w 246 r. p.n.e., rozpoczęła się III wojna syryjska, podczas której Ptolemeusz III Euergetes wyparł niemal całkowicie Seleukosa z Syrii i dotarł do Antiochii, a także do Eufratu. Sukcesy Lagidy były jednak przejściowe – niemniej jednak wywołały szereg niekorzystnych zawirowań w państwie syryjskim. Przede wszystkim doszło do całkowitego uniezależnienia się od Seleukidów satrapy Baktrii Diodotosa, który już wcześniej reprezentował tendencje separatystyczne. W momencie najazdu Ptolemeusza III, w Partii zbuntował się satrapa Andragoras (246 p.n.e.). Seleukos zabezpieczywszy sytuację w Azji Mniejszej i wzmocniwszy się posiłkami władców Kapadocji i Pontu, ruszył w r. 244 p.n.e. z kontrofensywą odzyskując wszystkie terytoria, do których wkroczył Lagida, pokonując wojska Ptolemeusza w efekcie czego przyjął tytuł Kallinikos („Zwycięski”). Dalsze losy wojny upłynęły pod znakiem przewagi Ptolemeusza, jednakże ostatecznie zakończyła się w r. 241 p.n.e., a jej skutki jej nie były zbyt korzystne dla Seleukidów.
Kolejnym czynnikiem destabilizującym, o poważnych reperkusjach, była wojna domowa Seleukosa II z bratem, Antiochem Hieraksem, tzw. „wojna braterska”, która toczyła się w latach 241-239 p.n.e. i zakończyła się klęską Seleukosa w bitwie pod Ancyrą (Ankyrą) w 239 r. p.n.e. Tuż po tej klęsce do Partii wdarli się Parnowie-Dahowie pod wodzą Arsacesa, pokonali Andragorasa i założyli tam odrębne państwo.
Nie są znane bliżej dalsze wydarzenia dotyczące panowania Seleukosa II. Wiadomo tylko, że ostatecznie wygrał on wojnę z Antiochem Hieraksem i ruszył na wschód w celu opanowania sytuacji w tamtejszych zbuntowanych i oderwanych satrapiach. Nie znamy szczegółów wschodniej wyprawy Seleukosa II – miała ona miejsce w latach 232-231 p.n.e.i najprawdopodobniej Seleukida wkroczył na terytorium Partii, jednakże nie doszło do żadnego rozstrzygnięcia, gdyż Arsaces wycofał się na północ. Niebawem Seleukos przerwał kampanię przeciw Partom i zawrócił do Syrii na wieść o poczynaniach Attalidów z Pergamonu, a secesja Partii pozostała faktem.
Ostatnie lata panowania Seleukosa II wypełniały walki z Attalidami, którzy coraz bardziej rozszerzali swoje terytorium kosztem monarchii Seleucydów. Seleukos II Kallinikos zginął podczas jednej z wypraw przeciw Attalosowi I w 226 r. p.n.e., a władzę po nim objął jego starszy syn Seleukos III Keraunos.
Bilans panowania Seleukosa II Kallinikosa, którego treścią były walki zarówno z buntownikami, jak i najeźdźcami zewnętrznymi, nie wróżył jego państwu świetlanej przyszłości. Utrata olbrzymich terytoriów na wschodzie, jak również nierozwiązane kwestie w Azji Mniejszej pozostawiały jego następcom niełatwe zadanie rządzenia państwem niestabilnym i częściowo okrojonym.
| Poprzedni władca Antioch II Theos (261 p.n.e.-246 p.n.e.) |
Seleucydzi | Następny władca Seleukos III Keraunos (226 p.n.e.-223 p.n.e.) |
Zobacz też
