Sejm Ustawodawczy (1919-1922)
Z Wikipedii
Sejm Ustawodawczy to jednoizbowy organ parlamentarny wybrany dla uchwalenia konstytucji (Konstytuanta) odrodzonej Polski.
Został wyłoniony w drodze demokratycznych wyborów pięcioprzymiotnikowych (tajnych, równych, powszechnych, bezpośrednich i proporcjonalnych) 26 stycznia 1919. Prace nad uchwaleniem Konstytucji rozpoczęto w połowie lutego. Jego prerogatywy a także podstawowe zasady ustrojowe, obowiązujące do czasu uchwalenia Konstytucji, zostały określone w tzw. "Małej Konstytucji", uchwalonej 20 lutego 1919 (uchwała Sejmu z dn. 20 lutego 1919 r. o powierzeniu Józefowi Piłsudskiemu dalszego sprawowania urzędu Naczelnika Państwa).
Do ważniejszych ustaw uchwalonych przez ten Sejm należą: Mała Konstytucja, Statut Organiczny Województwa Śląskiego oraz Konstytucja marcowa z 17 marca 1921, oraz szeroki pakiet ustaw socjalnych.
Sejm Ustawodawczy funkcjonował do momentu zebrania się wybranego na mocy konstytucji Sejmu i Senatu, co nastąpiło 28 listopada 1922.
[edytuj] Wyniki wyborów do Sejmu Ustawodawczego styczeń 1919
- Związek Ludowo-Narodowy 37%
- Polskie Stronnictwo Ludowe Wyzwolenie 17%
- Polska Partia Socjalistyczna i Polska Partia Socjalno-Demokratyczna 12,5%
- Żydzi 10%
- Polskie Stronnictwo Ludowe Piast 8,5%
- Polskie Stronnictwo Ludowe lewica 4%
- Polskie zjednoczenie Ludowe 3,3%
- Stronnictwo Katolicko-Ludowe 1,8%
- Narodowy Związek Robotniczy 1,8%
- Niemcy 1,5%
- radykalna inteligencja 0,5%
