PXE
Z Wikipedii
PXE (ang. Preboot Execution Environment) – rozwiązanie w technice komputerowej, umożliwiające uruchomienie na komputerze systemu operacyjnego, mimo że nie jest on na nim zainstalowany, a nawet gdy komputer nie posiada żadnych urządzeń mogących taki system przechowywać, takich jak dysk twardy, stacja dyskietek, napęd CDROM, dyski USB, czy inne. PXE to tryb pracy, w którym komputer wyposażony w specjalną kartę sieciową łączy się z serwerem obsługującym protokoły DHCP i TFTP, i z niego pobiera system operacyjny.
Działanie PXE składa się z kilku etapów.
- Po włączeniu komputera uruchamia się procedura startowa BIOS z pamięci karty sieciowej (zazwyczaj jest to pamięć typu Flash). Program ten próbuje znaleźć w lokalnej sieci serwer DHCP.
- Od serwera otrzymuje swój adres IP oraz nazwę pliku z programem, przechowywanego na serwerze.
- Otrzymawszy adres IP, PXE pobiera z serwera protokołem TFTP wskazany plik. Procedura startowa ma do dyspozycji bardzo mało pamięci, dlatego pobierany plik nie zawiera systemu operacyjnego, a jedynie krótki program rozruchowy (ang. bootstrap, boot loader).
- Po uruchomieniu program rozruchowy pobiera z serwera TFTP dalsze pliki z systemem operacyjnym, rozmieszcza je w pamięci komputera i przeprowadza właściwy start systemu operacyjnego.
[edytuj] Powiązane protokoły
[edytuj] Linki zewnętrzne
- http://www.emboot.com/faq-pxe.shtml - Błędy PXE
