Powstania niewolników w starożytnym Rzymie
Z Wikipedii
Spis treści |
[edytuj] Pierwsze powstanie sycylijskie (136-132 p.n.e.)
Do pierwszych wystąpień niewolników dochodziło już na początku II w. p.n.e. Jednak największe powstanie wybuchło w 136 p.n.e. na Sycylii, gdzie znajdowało się wówczas wielkie skupisko niewolników. Pretekstem do powstania stał się bunt niewolników w posiadłościach Damiflosa. Niewolnicy zamordowali pana wraz z żoną i spalili ich dom. Do buntowników szybko dołączyli następni, głównie Syryjczycy, wśród których przywódcą obwołano Eunusa. Został on ogłoszony królem i przyjął imię Antioch. Centrum królestwa niewolników od tej pory stanowiła Henna. Działalność powstańców skierowana była przeciwko bogatym (niszczyli wielkie majątki) i niewolnictwu jako systemowi. Powstanie trwało 4 lata. W 132 p.n.e. Rzymianie wysłali na Sycylię armię pod wodzą konsula Publiusza Repilusza, która zdobyła Hennę i Tauromenium. Przywódcę powstania wtrącono do więzienia, gdzie zmarł. Wielu niewolników zostało straconych.
[edytuj] Drugie powstanie sycylijskie (104-101 p.n.e.)
Pod koniec II w. p.n.e. nastąpiła druga fala powstań niewolniczych w państwie rzymskim. Niewolnikom sprzyjało osłabienie imperium spowodowane najazdami germańskich plemion Cymbrów i Teutonów. W 104 p.n.e. wybuchło w Kampanii niedaleko Kapui powstanie niewolników, które zostało szybko stłumione. Jednak w tym samym czasie rozpoczęło się znacznie groźniejsze powstanie na Sycylii, określane w historii mianem drugiego powstania sycylijskiego. Jego przyczynę historycy upatrują w uprowadzeniu wielu mieszkańców sprzymierzonej z Rzymem Bitynii i sprzedanie ich w niewolę. Nikomedes - król bityński odmówił udzielenia Rzymianom pomocy zbrojnej w czasie najazdu Cymbrów i Teutonów, twierdząc, że większość jego poddanych stała się rzymskimi niewolnikami. Senat Rzymski wydał zarządzenie o przywrócenu wolności poddanym państw sprzymierzonych, których bezprawnie pozbawiono wolności. Kiedy namiestnik Sycylii rozpoczął wypełnianie postanowień senatu, spotkał się z oporem ze strony właścicieli ziemskich. W tej sytuacji niewolnicy chwycili za broń. Królem powstańców obwołał się Salwiusz, który przybrał imię Tryfona. Powstańcy przyjęli hellenistyczne i rzymskie symbole władzy. Powstanie trwało 3 lata i ostatecznie zostało stłumione przez konsula rzymskiego Manisza Akwiliusza. Od tej pory zakazano niewolnikom sycylijskim noszenia broni.
[edytuj] Powstanie Spartakusa (73-71 p.n.e.)
patrz: Powstanie Spartakusa
