Potyczka pod Camp Allegheny
Z Wikipedii
Potyczka pod Camp Allegheny miała miejsce dnia 13 grudnia 1861 r. w trakcie amerykańskiej wojny secesyjnej.
Potyczka przeprowadzona w trakcie operacji w zachodniaj Wirginii zwana jest także potyczką pod Allegheny Mountain.
Po walkach w listopadzie 1861 pod Camp Bartow nad Greenbrier River, wojska konfederackie rozlokowały się na usianym okopami i palisadami wzgórzu Allegheny Mountain. Na liczącym 1350 m wysokości wzgórzu Konfederaci założyli obóz w okolicy Staunton Parkersburg Turnpike. Dowódcą został Edward Johnsonn.
Tymczasem nowy głównodowodzący wojsk Północy generał brygady Robert H.Milroy pomaszerował w kierunku Camp Bartow skąd rozpczął ataki na Camp Allegheny z dwóch stron jednoczesnie. Generał osobiście dowodził silniejszym odzdziałem. Po zdobyciu przyczółka na północy Milroy uderzył w środek obrony przeciwnika i został uwikłany w przeciągłe walki. Prowadzony przez Moody'ego drugi atak od południa był znacznie spóźniony, co spowodowało brak koordynacji oddziałów Milroya. Na dodatek Milroy posiadał w swoich szeregach artylerzystów bez dział, gdyż te zamierzał zdobyć na Konfederatach.
Całymi siłami południowców po ciężkiej walce Johnsonowi udało się w końcu odeprzeć ataki obu oddziałów wojsk Północy. Oddziały Milroya odparte w walce zmuszone zostały do wycofania się w kierunku fortu Cheat Mountain Summit.
Straty obu stron przedstawiały się następująco: Południowcy stracili 146 ludzi z łącznej liczby 1200 żołnierzy. Wojska Unii dysponujace siłami 1900 ludzi straciły 137 żołnierzy. O wiele więcej jednak zmarło ich wkrótce w wyniku chorób w ciężkich warunkach pogodowych zimą 1861/1862 na wzgórzach zachodniej Wirginii. Dopiero w kwietniu 1862 konfederaci poddali forty na tych terenach i już do końca wojny nie przejawiali aktywnosci w zachodniej Wirginii.
