Paweł Piskorski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Paweł Bartłomiej Piskorski ur. 25 lutego 1968

Prezydent miasta stołecznego Warszawy
Okres urzędowania	od 30 marca 1999 do 14 stycznia 2002
Partia polityczna	Unia Wolności
Poprzednik	Marcin Święcicki
Następca	Wojciech Kozak

Paweł Bartłomiej Piskorski (ur. 25 lutego 1968 w Warszawie) – polityk, samorządowiec, prezydent Warszawy w latach 1999-2002, poseł na Sejm RP I (1991-1993), III i IV (1997-2004) kadencji, poseł Parlamentu Europejskiego od 2004, laureat Nagrody Kisiela 1999.

W 1993 r. ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego.

Działacz podziemnego Niezależnego Zrzeszenia Studentów, gdzie współtworzył rodzaj "lotnych brygad", które zajmowały się zdobywaniem personaliów osób aresztowanych w czasie manifestacji, które następnie przekazywano ich rodzinom, dzięki czemu mogły one rozpoczynać starania o wyciągnięcie tych ludzi z aresztów.

Aktywny uczestnik polskich przemian w 1989 r. Po legalizacji NZS, był najpierw członkiem Komisji Krajowej, a następnie jej przewodniczącym w latach 1990-1991. W 1990 r. zaangażował się wraz z grupą przyjaciół z NZS w tworzenie struktur terytorialnych Kongresu Liberalno-Demokratycznego, z których znaczna liczba powstała na bazie lokanych struktur NZS. Pełnił funkcje sekretarza generalnego i wiceprzewodniczącego KLD.

W 1991 r. w wyborach parlamentarnych został wybrany posłem na Sejm I kadencji. Był członkiem Komisji Polityki Gospodarczej i Budżetu, Komisji Spraw Zagranicznych, oraz Komisji Demografii i Migracji. Zajmował także stanowisko wiceprzewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej ds. Ustawy Ordynacja Wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Był członkiem delegacji polskiego parlamentu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.

Po zjednoczeniu się KLD z Unią Demokratyczną w 1994 r. działał w Unii Wolności.

W latach 1991-1993 był pierwszym przewodniczącym Fundacji Współpracy Polsko - Niemieckiej, której celem była poprawa stosunków społecznych i gospodarczych z Niemcami. W latach 1993-1997 przewodniczył Fundacji im. Gabriela Narutowicza.

W 1997 r. ponownie został posłem. W Sejmie III kadencji pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Obrony Narodowej i przewodniczącego Podkomisji ds. Strategii Obronnej i Integracji z NATO. Właśnie w tym czasie (12 marca 1999) Polska została członkiem NATO.

W latach 1999-2001 był prezydentem Warszawy. Jedym z najpopularniejszych haseł jakie głosił to "Metro + Obwodnica = Stolica". Niestety akcja ta nie przyniosła rezultatu i Warszawa nie otrzymała dodatkowych pieniędzy na rozwój infrastruktury transportowej. Bilans jego rządów jest kontrowersyjny i różnie oceniany przez różne ugrupowania polityczne. Był oskarżany o liczne nadużycia w trakcie pełnienia tej funkcji, choć żadnego z oskarżeń ostatecznie nie dowiedziono. Zarzuty te związane były głównie z decyzjami o udostępnieniu gruntów budowlanych spółdzielni mieszkaniowej Dembud, którą kierowali jego dawni koledzy z KLD i NZS oraz przetargami na budowę mostu Świętokrzyskiego i Trasy Siekierkowskiej (tzw. "afera mostowa"), które wygrała firma, której właścicielem był mąż ówczesnej radnej UW, będącej członkiem komisji przetargowej. Przeciwnicy polityczni, zwłaszcza pełniący od 2002 r. funkcję prezydenta Warszawy Lech Kaczyński (PiS), zarzucali Piskorskiemu stworzenie tzw. "układu warszawskiego" skupiającego lokalnych działaczy UW (a później Platformy Obywatelskiej) oraz SLD.

W 2001 r. odszedł razem z całą grupą dawnych działaczy KLD z Unii Wolności do nowoutworzonej Platformy Obywatelskiej. 23 września 2001 jako lider warszawskiej listy Platformy Obywatelskiej został wybrany posłem na Sejm IV kadencji. Zdobył niemal 70 tysięcy głosów. Był członkiem Komisji Spraw Zagranicznych i wiceprzewodniczącym Klubu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej. Został także wiceprzewodniczącym polskiej delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego NATO.

13 czerwca 2004 został wybrany posłem do Parlamentu Europejskiego. PO w Warszawie, w porównaniu z wynikami wyborów do Parlamentu Europejskiego w innych dużych miastach Polski, wypadła jednak słabo, przegrywając z PiS i UW.

Paweł Piskorski po naciskach innych działaczy zrezygnował z pełnienia funkcji sekretarza generalnego PO, choć nadal starał się utrzymać swoją pozycję nieformalnego szefa partii w Warszawie. 3 marca 2005, po sporach w sprawie głosowania nad budżetem w Radzie Miasta Warszawy, warszawska struktura PO została przez władze krajowe rozwiązana w całości, zaś funkcję tymczasowego "komisarza" PO w tym mieście objęła Hanna Gronkiewicz-Waltz, przejmując władzę od Andrzeja Machowskiego, dotychczasowego szefa stołecznej PO i bliskiego współpracownika Piskorskiego.

W lutym 2006 pojawiły się w mediach informacje o możliwym powrocie Piskorskiego do krajowej polityki, w tym m.in. o próbie odzyskania roli lidera PO w Warszawie.

25 kwietnia 2006 "Dziennik" poinformował o zakupie w 2005 r. przez Pawła Piskorskiego wraz żoną ponad 320 hektarów ziemi w Słoninie pod zalesienie. Łączny koszt zakupu wyniósł 1 250 000 zł. Kwota ta przewyższa wartość środków zadeklarowanych przez europosła w oświadczeniu majątkowym za rok 2005. Paweł Piskorski tłumaczył, że pieniądze pochodzą z pensji, sprzedaży mieszkań oraz oszczędności.

26 kwietnia 2006 Zarząd Krajowy PO postanowił o wykluczeniu Pawła Piskorskiego z partii. 17 maja 2006 wykluczono także dziesięciu jego współpracowników, m.in. Jana Artymowskiego, Jana Dziubeckiego, Sławomira Potapowicza, Piotra Foglera i Marcina Widawskiego. Oficjalnym powodem było szkodzenie wizerunkowi Platformy. W komentarzach gazet m.in. "Gazety Wyborczej" odnośnie wyrzucenia z Platformy Piskorskiego i osób z nim związanych pojawiały się informacje, że dyskredytujące informacje dotyczące jego osoby celowo pojawiły się przed krajowym zjazdem Platformy. Piskorski konkurował o przywództwo w tej partii z Donaldem Tuskiem. Potwierdzać miało to usunięcie z partii osób związanych z Pawłem Piskorskim.