Parwowiroza psów

Z Wikipedii

Parwowiroza psów jest zakaźną, zaraźliwą chorobą atakującą głównie psy młode, do szóstego miesiąca życia.

Opisywana jednostka kliniczna jest wywoływana przez parwowirusa psiego. Jest to bardzo mały wirus o symetrii kubicznej, zaś jego materiałem genetycznym jest DNA. Parwowirusy atakują wiele gatunków zwierząt (m. in. drób wodny, lisy, świnie, koty), szczególny tropizm wykazują do intensywnie dzielących się komórek. Parwowiroza psów pojawiła się na początku lat 80. XX wieku i zebrała spore żniwo wśród szczeniąt na całym świecie. Dominowała wówczas jej postać sercowa. Obserwowano nagłe upadki szczeniąt w bardzo młodym wieku, często bez specyficznych objawów. Opisywana postać choroby była spowodowana atakowaniem przez wirusa intensywnie dzielących się w okresie kilku dni po narodzinach kardiomiocytów zwierzęcia. Obecnie dominuje postać jelitowa. Choroba dotyka szczenięta nieco starsze i charakteryzuje się silną, wyniszczającą biegunką, czasami z domieszką krwi, wymiotami, bolesnością powłok brzusznych, gorączką i objawami ogólnymi o różnym stopniu nasilenia. Opisywane objawy związane są z atakowaniem przez wirusa intensywnie dzielących się enterocytów w jelitach. Choroba może mieć różny przebieg w zależności od szczepu wirusa, kondycji zwierzęcia i od jego wieku. Przyjmuje się, że psy dorosłe przechodzą parwowirozę w zasadzie bezobjawowo.

W leczeniu stosuje się przede wszystkim nawadnianie poprzez wlew kroplowy roztworów glukozy i płynów wieloelektrolitowych, antybiotykoterapię, by uniknąć włączenia się w proces chorobowy bakterii, podaje się preparaty wzmacniające oraz stosuje się surowicę przeciwko parwowirusowi psiemu. Wdrożona terapia w większości przypadków skutkuje wyleczeniem, choć śmiertelność przy tej chorobie jest i tak stosunkowo duża, nawet mimo podjęcia czynności lekarskich.

Najskuteczniejszą formą walki z tą chorobą jest szczepienie zwierzęcia. Do zakażenia dochodzi najczęściej poprzez kontakt szczenięcia z materiałem zanieczyszczonym kałem zwierzęcia chorego, bowiem w kale takich zwierząt znajduje się ogromna ilość wirusów. Także psy dorosłe, chorując subklinicznie, mogą stawać się siewcami zarazka w swoim środowisku. Z tego względu szczenięta jeszcze nie zaszczepione nie powinny przebywać w miejscach odwiedzanych przez inne psy. Pamiętać należy, że parwowirus psi jest stosunkowo odporny na działanie czynników fizycznych i chemicznych. Wydaje się, że dzięki coraz powszechniejszym szczepieniom choroba staje się coraz rzadsza, choć nadal nie wolno jej lekceważyć.

Przeczytaj też zastrzeżenia dotyczące pojęć medycznych na Wikipedii! Wikipedia:Wikiprojekt Nauki medyczne • Portal:Nauki medyczne