Paradorn Srichaphan
Z Wikipedii
Paradorn Srichaphan, taj. ภราดร ศรีชาพันธุ์ (ur. 14 czerwca 1979 w Bangkoku), tenisista tajlandzki, klasyfikowany w czołowej dziesiątce rankingu światowego, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.
Jest synem Chanachai Srichaphana, z zawodu bankowca, pod którego kierunkiem w wieku 6 lat rozpoczął treningi tenisowe. Ojciec pełni także funkcję kapitana reprezentacji Tajlandii w Pucharze Davisa. W 1996 Paradorn Srichaphan zakończył sezon na 10. miejscu w klasyfikacji światowej juniorów, rok później rozpoczął karierę zawodową. W 1999 w Brunei zdobył trzy złote medale igrzysk Azji Południowo-Wschodniej - w grze pojedynczej, grze podwójnej ze starszym bratem Naratornem oraz w drużynie. W tym samym sezonie po raz pierwszy pokazał się w turniejach zawodowych najwyższej rangi. Był w półfinale turnieju ATP Tour w Singapurze (pokonał nr 19 ATP Magnusa Normana) oraz debiutował w Wielkim Szlemie (II runda Wimbledonu, pokonał Francuza Raouxa, przegrał z Rosjaninem Kafelnikowem). Sezon 1999 zakończył tuż poza pierwszą setką rankingu ATP.
W 2000 i 2001 startował głównie w turniejach challengerowych. W Australian Open 2000 wyeliminował w I rundzie rozstawionego Słowaka Kucerę, ale odpadł już w II rundzie z Czechem Dosedelem. Kilkakrotnie dochodził do ćwierćfinałów turniejowych ATP Tour, m.in. w londyńskim Queen's Clubie w 2001. Sezon 2002 był przełomowy w karierze Srichaphana. W styczniu tegoż roku pierwszy raz był w finale turniejowym (Chennai), przegrywając z Argentyńczykiem Guillermo Canasem. Wiosną dwukrotnie był w 1/16 finału turniejów wielkoszlemowych (na French Open uległ Di Pasquale, na Wimbledonie Krajickowi po wcześniejszym wyeliminowaniu Andre Agassiego). W sierpniu 2002 przegrał w finale w Waszyngtonie z Amerykaninem Jamesem Blake'm, a następnie odniósł pierwsze turniejowe zwycięstwo - w finale w Long Island pokonał Juana Ignacio Chelę. Jesienią wygrał turniej w Sztokholmie (w finale z Marcelo Riosem), był w półfinałach w Tokio i Paryżu (hala "Bercy") oraz ćwierćfinale w Madrycie. Wyniki te dały mu na koniec sezonu 16. miejsce w rankingu, pierwsze w czołowej dwudziestce dla Azjaty od 1980 (Vijay Amritraj).
Dobre występy kontynuował w 2003. Ponownie wygrał dwa turnieje - w finale w Chennai pokonał Kucerę, w Long Island Blake'a, był w finale w Indianapolis (przegrał z Andy Roddickiem) oraz 1/8 finału Wimbledonu i US Open. W maju 2003 awansował na 10 tygodni do czołowej dziesiątki rankingu (najwyższe miejsce - nr 9), a sezon zakończył na 11. miejscu. Piąte turniejowe zwycięstwo odniósł w czerwcu 2004 na trawiastych kortach w Nottingham. W 2005 nie udało mu się wygrać żadnej imprezy, ale pozostał w czołowej "pięćdziesiątce" rankingu (był w finałach turniejowych w Chennai i Sztokholmie). W 2006 doszedł do półfinału turnieju ATP Masters Series w Indian Wells, pokonując wyżej notowanych Robby'ego Ginepri, Juana Carlosa Ferrero, Davida Nalbandiana (nr 4 ATP) i Jarkko Nieminena, a przegrywając z liderem rankingu Rogerem Federerem.
W grze podwójnej nie udało mu się odnieść turniejowego zwycięstwa (do maja 2006), ale w 2003 figurował w czołowej setce rankingu gry podwójnej (był w tymże roku m.in. w półfinale w Monachium w parze z Finem Nieminenem oraz w ćwierćfinale w Rzymie z Szwajcarem Federerem). W 1998 debiutował w zespole narodowym w Pucharze Davisa, gdzie występuje i w singlu, i w deblu. Do maja 2006 odniósł w tych rozgrywkach 33 zwycięstwa (przy 11 porażkach). Uczestniczył trzy razy w meczach barażowych o miejsce w najwyższej klasie Pucharu Davisa - grupie światowej, wszystkie te spotkania jednak Tajlandia przegrywała (w 2002 z Wielką Brytanią, 2003 z Czechami, 2004 z Rosją). Srichaphan startował w igrzyskach olimpijskich w Sydney (2000) i Atenach (2004), nie odnosząc większych sukcesów. W Atenach pełnił funkcję chorążego ekipy narodowej. W 2000 razem z Tamarine Tanasugarn osiągnął finał w Pucharze Hopmana, uważanym za nieoficjalne mistrzostwa świata w grze mieszanej.
Praworęczny Taj, o silnym serwisie i ofensywnym forhendzie, grający klasyczny jednoręczny bekhend, przyczynił się do popularyzacji tenisa w Azji. W 2002 został honorowym ambasadorem swojego kraju oraz człowiekiem roku w Tajlandii, a od Stowarzyszenia Tenisistów Zawodowych ATP otrzymał tytuł gracza, który poczynił w sezonie największe postępy. Doceniono także jego sportową postawę na korcie - w 2002 i 2003 został laureatem nagrody im. Stefana Edberga. Z dużym zainteresowaniem mediów spotkał się pobyt Srichaphana w świątyni buddyjskiej w listopadzie 2005, po którym tenisista przyjął imię zakonne Mahaviro.
Zwycięstwa turniejowe (wszystkie w grze pojedynczej):
- 2002 Long Island, Sztokholm
- 2003 Chennai, Long Island
- 2004 Nottingham
Finały turniejowe (wszystkie w grze pojedynczej):
- 2002 Chennai, Waszyngton
- 2003 Indianapolis
- 2004 Chennai
- 2005 Chennai, Sztokholm
