Ojciec zadżumionych
Z Wikipedii
"Ojciec zadżumionych w El-Arish" - poemat napisany przez Juliusza Słowackiego w roku 1838 prawdopodobnie we Florencji. Został wydany w Paryżu w 1839 w dziele Trzy poema.
Opiera się na opowieści, którą Słowacki usłyszał w El-Arish, w trakcie podróży do Palestyny w roku 1836. Była to historia Araba, tytułowego "ojca zadżumionych", któremu ta choroba zabrała żonę i siedmioro dzieci. Mężczyzna nie buntuje się, ani nie pogrąża w skrajnej rozpaczy; przyjmuje postawę bliską biblijnemu Hiobowi. Oddziela się także od świata ludzi nie dotkniętych epidemią dżumy.
W utworze nadzieja przeplata się z rozpaczą. Mężczyzna opowiada o etapach kwarantanny i kolejnych zgonach najbliższych sobie osób. W kompozycję utworu włączone są opisy pustyni, mają one pokreślić bezsilność bohaterów wobec rzeczywistości. Narrator analizuje odbiór wrażeń poprzez własne, w tym przypadku tragiczne, przeżycia.
