Nowa Heloiza
Z Wikipedii
Nowa Heloiza - powieść epistolograficzna napisana przez Jeana Jacquesa Rousseau w 1761 roku. Zalicza się do prozy sentymentalnej. Opisuje nieszczęśliwą miłość skromnego nauczyciela i jego arystokratycznej uczennicy. Utwór składa się z listów kochanków i dzięki tej korespondencji obserwujemy stopniowy rozwój uczuć, niezachwianych nawet przez wymuszone małżeństwo Julii z bogatym szlachcicem. Ich smutny los był dla Rousseau pretekstem do gwałtownej krytyki cywilizacji. Powieść jest archetypem przeżyciach filozofa Abelarda i jego uczennicy Heloizy z wieków średnich (stąd tytuł). Jednakże w "Nowej Heloizie" Jeana Jacquesa Rousseau miłość między dwojgiem kochanków ma postać platoniczną. "Nowa Heloiza" w XVIII wieku była nazwana "Biblią zakochanych".