Napoleon Ludwik Bonaparte
Z Wikipedii
Książę Napoleon Ludwik Bonaparte (fr. : Napoléon Louis, Prince français, Altesse Impériale, hol. Napoleon Lodewijk Bonaparte, Lodewijk II, koning van Holland), *11 października 1804, Paryż, † 17 marca 1831 , Forli, był drugim (średnim) synem Ludwika Bonaparte i Hortensji de Beauharnais oraz bratem Napoleona III.
Po śmierci najstarszego brata Napoleona Ludwika Karola (1807) Napoleon Ludwik był do roku 1810 następcą tronu Królestwa Holandii i po abdykacji ojca przez krótki czas królem Holandii jako Ludwik II, przed aneksją Holandii przez Francję. W roku 1809 stryj Napoleon I przemeblował swe marionetkowe monarchie: szwagier Joachim Murat został wysłany jako król do Neapolu, a jego niemieckie księstwa Kleve i Berg przekazane pięcioletniemu bratankowi, za którego jako regentka rządziła matka, królowa Hortensja. Po utracie tych księstw w roku 1813 mały książę, zwany teraz hrabia de Flahaut, udał się na wygnanie do Italii.
23 lipca 1827 Napoleon Ludwik poślubił we Florencji swą kuzynkę Szarlottę, córkę stryja Józefa Bonaparte. Małżeństwo pozostało bezdzietne. Na krótko przed śmiercią Napoleon Ludwik wraz z bratem Napoleonem brał udział w powstaniu karbonariuszy przeciw Państwu Kościelnemu.
Pochowany jest wraz ze starszym bratem i ojcem w Saint-Leu-La-Forêt we Francji.
[edytuj] Bibliografia
- Biographie Générale, 1- 48, Paris 1866
