Nabój 7,62 x 39 mm wz. 43

Z Wikipedii

7,62 x 39 mm wz. 43
Rodzaj	nabój pośredni
Kaliber	7,62 mm
Średnica
pocisk	7,85 mm
max. szyjki	8,46 mm
max. stożka przejściowego	9,96 mm
max. łuski	11,26 mm
kryzy	11,30 mm
Długość
łuski	38,5 mm
pocisku	27 mm
naboju	56 mm
Masa
naboju	16,2-16,5 g
pocisku	6,61-12,50 g
materiału miotajacego	1,6-1,8 g
Inne
Prędkość pocz. pocisku	715 m/s (z lufy 415 mm) 735 m/s (z lufy 520 mm)
Energia pocz. pocisku	1991 J

7,62 x 39 mm wz. 43 - radziecki nabój pośredni.

Pierwsze prace nad nabojem pośrednim prowadzono jeszcze przed wybuchem drugiej wojny światowej. Wybuch wojny zatrzymał je i dopiero kiedy w 1942 roku w ręce Rosjan wpadły egzemplarze karabinów Mkb 42 (W) i (H) na nabój Kurzpatrone prace wznowiono. Założenia programu mówiły o opracowaniu naboju o kalibrze 7,62 mm i masie 15 - 17 g którego pocisk wystrzelony z lufy o długości 500 mm miałby w odległości 1000 m energię kinetyczną około 200 J. Najlepiej wymagania te spełniał nabój opracowany przez N. M. Jelizarowa i B. W. Siemina pracujących w OKB-44. Nowy nabój posiadał łuskę długości 41 mm.

Po zaprojektowaniu naboju rozpoczęto projektowanie zasilanych nim broni. Według planów do uzbrojenia miano przyjąć karabin samopowtarzalny, automatyczny i ręczny karabin maszynowy. Jako pierwszy do produkcji trafił samopowtarzalny SKS. Na początku 1945 roku był on testowany przez żołnierzy I Frontu Białoruskiego. Większe problemy natrafiono podczas projektowania innych rodzajów broni zasilanych nabojem pośrednim. Z kilku zaprojektowanych karabinów automatycznych największe szanse na przyjęcie do uzbrojenia miał AS-44 skonstruowany przez Aleksieja Sudajewa, ale śmierć konstruktora spowodowała przerwanie prac nad tą bronią, natomiast wytypowany do przyjęcia do uzbrojenia rkm RPD często się zacinał.

W 1946 roku rozpisano następny konkurs na karabin automatyczny w wyniku którego do uzbrojenia postanowiono przyjąć karabin skonstruowany przez Michaiła Kałasznikowa.

W 1948 roku powstała ostateczna wersja naboju pośredniego kalibru 7,62 mm. posiadała ona łuskę o długości 39 mm. W 1949 roku przyjęto do uzbrojenia Armii Radzieckiej nabój 7,62 x 39 mm i zasilane nim karabiny SKS, AK i rkm RPD. W latach 50. amunicja wz. 43 stała się podstawą uzbrojenia armii państw Układu Warszawskiego. Była także używana w państwach nie należących do Układu ale kupujących broń w ZSRR np. w Finlandii czy Egipcie czy Chinach. W latach 70. amunicja ta zaczęła być wypierana przez nowy małokalibrowy nabój pośredni 5,45 x 39 mm ale nadal jest to jeden najbardziej rozpowszechnionych naboi świata.

Wersje naboju 7,62 x 39 mm wz. 43:

• PS - pocisk zwykły (masa pocisku 7,91 g)
• T-45 - pocisk smugowy (masa pocisku 7,45 g)
• BZ - przeciwpancerno-zapalający (masa pocisku 7,77 g)
• Z - zapalający (masa pocisku 6,61 g)
• US - o zmniejszonej prędkości początkowej, stosowany do strzelania razem z tłumikiem dźwięku ((masa pocisku 12,50 g, masa ładunku miotającego 0,75 g)

[edytuj] Bibliografia

1. Stanisław Kochański, Broń strzelecka lat osiemdziesiątych, Bellona 1991. ISBN 83-11-07784-3
2. Ireneusz Chloupek, Coś pośredniego, Komandos 3/96. ISSN 0867-86-69