Nabój .357 Magnum
Z Wikipedii
| .357 Magnum | |
 |
|
| Po lewej półpłaszczowy pocisk płaskonosowy (Jacketed Flat Point - JFP), po prawej pocisk wydrążony (Hollow Point - HP) | |
| Rodzaj | nabój rewolwerowy |
| Kaliber | .357 |
| Średnica | |
| pocisk | 9,12 mm |
| min. łuski | 9,63 mm |
| max. łuski | 9,63 mm |
| kryzy | 11,18 mm |
| Długość | |
| łuski | 32,77 mm |
| pocisku | 10,23 mm |
| naboju | 40,40 mm |
| Masa | |
| naboju | 16 g |
| pocisku | 10,23 g |
| materiału miotajacego | 1,2 g |
| Inne | |
.357 Magnum - 9 × 32R mm nabój rewolwerowy opracowany w pierwszej połowie lat trzydziestych i produkowany od 1935 roku w firmie Smith-Wesson. Pierwszy typ amunicji określanej jako "Magnum".
Został zaprojektowany przez D. B. Wessona, P. B. Sharpe'a i M. A. Robinsona. Nowy nabój powstał z naboju .38 Special którego łuskę wydłużono o 3,4 mm. W pierwszych nabojach .357 Magnum stosowano bardzo ciężki pocisk o masie 10,24 g. Powodowało to że strzelające tym nabojem rewolwery miały bardzo silny odrzut. Ciężki pocisk miał bardzo dużą zdolność penetracji, co powodowało, że w wypadku wymiany ognia na ulicy było bardzo wysokie ryzyko przypadkowego postrzelenia osób postronnych. Powodowało to że przez długi czas nabój .357 Magnum nie miał zbyt wielu zwolenników. Sytuacja zaczęła się zmieniać w latach pięćdziesiątych. Stopniowo zaczęto stosować lżejsze pociski o masie 7 - 8 g, a także pociski ekspansywne o specjalnej konstrukcji części głowicowej zwiększającej ich skuteczność. Zmniejszyła się także masa rewolwerów strzelających nabojem .357 Magnum (szczególnie duża popularność zdobył S&W 19).
Obecnie nabój .357 Magnum należy do najbardziej cenionych i skutecznych naboi rewolwerowych. Ponieważ nabój .357 Magnum różni się od naboju .38 Special tylko długością łuski każdy rewolwer kalibru .357 Magnum może strzelać amunicją .38 Special.
[edytuj] Bibliografia
1. Ireneusz Chloupek, Siła Magnum, Komandos 6/95. ISSN 0867-8669
