Musepack

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Musepack (MPC) - format stratnej kompresji dźwięku, bazujący na algorytmach MPEG Layer-2 (MP2), jednakże znacznie w stosunku do nich rozbudowany. Format został zaprojektowany tak, by dawać dźwięk nierozróżnialny od oryginału przy standardowych ustawieniach (tzw. przezroczystość, ang. transparency), co osiąga przy przepływności (bitrate) niższej niż inne popularne kodeki (jak np. MP3). Algorytm zaprojektowano tak, aby przechowywał jak najwięcej informacji, dlatego najlepiej sprawdza się dla wysokich przepływności (od 140 kbit/s wzwyż), natomiast dla przepływności poniżej 112 kbit/s jakość dźwięku w tym formacie gwałtownie spada. Wzorcowa implementacja Musepack jest szybsza niż większość popularnych kodeków dźwięku.

Prace nad MPC rozpoczął w 1997 Andree Buschmann, a w tej chwili rozwija go Frank Klemm.

Pliki w formacie Musepack mają zwykle rozszerzenie .mpc lub (rzadziej) .mpp bądź .mp+. Zazwyczaj tagi w plikach MPC zapisywane są metodą APEv2.

Spis treści

1 Charakterystyka formatu
- 1.1 Zalety
- 1.2 Wady
2 Zobacz też
3 Linki zewnętrzne

[edytuj] Charakterystyka formatu

[edytuj] Zalety

do niedawna jeszcze (2004) uważany za najlepszy stratny kodek przy średnich i wyższych przepływnościach (od 128 kbit/s wzwyż). Obecnie (2006) konkurencyjne formaty (Vorbis, AAC) potrafią już osiągać równie dobre rezultaty.
zapewnia bardzo szybką kompresję i dekompresję
w zamierzeniu już standardowe ustawienie (preset --standard) ma zapewniać tzw. przezroczystość
standard otwarty

[edytuj] Wady

nieobsługiwany w standardzie w przenośnych odtwarzaczach (co staje się możliwe w niektórych odtwarzaczach po instalacji alternatywnego systemu o nazwie Rockbox)
brak wsparcia dla dźwięku wielokanałowego (tylko mono/stereo)
niedoskonałe przeszukiwanie (w wersji 1.16 błąd naprawiono)
brak możliwości przesyłu strumieniowego
ograniczenie częstotliwości próbkowania do 48 kHz