Morze Ochockie
Z Wikipedii
Morze Ochockie (ros. Охотское море) – morze w północnowschodniej części Oceanu Spokojnego leżące między półwyspem Kamczatka, Wyspami Kurylskimi i Hokkaido na wschodzie, a Sachalinem i kontynentem azjatyckim na zachodzie. Z Oceanem Spokojnym łączy się przez Cieśniny Kurylskie, z Morzem Japońskim przez Cieśninę Tatarską i Cieśninę La Perouse’a.
- powierzchnia 1583 tys. km²
- średnia objętość 1365 tys. km³
- średnia głębokość 177 m
- największa głębokość 3372 m
- zasolenie 32,8 ‰
Większa część morza leży na szelfie kontynentalnym. Długość linii brzegowej 10460 km. Linia brzegowa słabo rozwinięta. Największe zatoki: Szelichowa, Sachalińska. Prawie wszystkie wyspy położone przy brzegach. Największe z nich to Wyspy Szantarskie, Wyspy Zawiałowa, Wyspy Jamskie. Tylko mała wyspa Jana (ros. Ионы) leży na otwartym morzu. Do Morza Ochockiego wpadają Amur, Uda, Ochota, Giżyga, Pienżyna.
Morze Ochockie jest zasilane przede wszystkim dzięki połączeniu z Oceanem Spokojnym. Opady i wody rzek odgrywają małą rolę. Najwięcej wody przepływa przez Cieśninę La Perouse’a. Wody z głębin Oceanu Spokojnego przechodzą przez Cieśniny Kurylskie. Powierzchniowe wody Morza Ochockiego mają temperaturę zimą od -1,8 do 2° С, latem od -1,5 do 15° С. Występują prądy morskie, największe w Cieśninach Kurylskich (nawet do 3 m/s). Przypływy mają amplitudy od 12 m. w Zatoce Szelichowa do 0,8 m. przy brzegu Sachalinu. Północna część morza pokrywa się lodem. Często występują sztormy. Przezroczystość wód waha się w granicach 10-17 m. na pełnym morzu i 6-8 m. przy brzegach.
Morze charakteryzuje się bogatą fauną. Znane jest ze swoich ławic mintaja. Występuje wiele gatunków bezkręgowców i ssaków (walenie, foki).
Ważniejsze miasta nad Morzem Ochockim: Władywostok, Magadan, Ochock, Siewierokurylsk, Kurylsk, Abashiri.
Morze Ochockie zostało odkryte – dla Europejczyków - przez rosyjskich podróżników Moskwicina i Pojarkowa w pierwszej połowie XVII wieku. Od 1733 r uczestnicy Drugiej Ekspedycji Kamczackiej zbadali większość wybrzeża morza. W latach 1849-1855 zbadano ujście Amuru i potwierdzono istnienie cieśniny między kontynentem a Sachalinem.
