Wikipedysta:Metam/brudnopis

Z Wikipedii

< Wikipedysta:Metam

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Manchester United

Pełna nazwa

Manchester United Football Club

Przydomek

The Red Devils (Czerwone Diabły)

Data założenia

1878 jako Newton Heath L&YR

Stadion

Old Trafford

Liczba miejsc

73,006
(po rozbudowie 76,000)

Prezes

Joel Glazer

David Gill (dyrektor wykonawczy)

Trener

Sir Alex Ferguson

Liga

Premier League

2005-06

miejsce drugie





Stroje podstawowe





Stroje dodatkowe

Manchester United - klub piłkarski z siedzibą w Manchesterze, grający w angielskiej lidze piłkarskiej Premier League. Jest jednym z najbardziej utytułowanych angielskich klubów. United wygrali Premier League 15 razy, Puchar Anglii 11 razy, Puchar Ligi angielskiej 2 razy, Puchar Europy 2 razy i Superpuchar Europy 1 raz. Klub ma najwyższą średnią widzów na mecz w lidze, przewodzi tym statystykom od 15 sezonów. W sezonie 2005/06, średnia widownia wynosiła 68,765. [1]

Klub został utworzony pod nazwą Newton Heath w 1878 jako zespół pracowników stacji kolejowej Lancashire and Yorkshire Railway w Newton Heath. W 1902 klub był bliski zbankrutowania, gdy pojawił się nowy właściciel J.H. Davies, który zmienił nazwę z Newton Heath na Manchester United. United po II Wojnie Światowej zatrudnili jako trenera Sir Matt'a Busby'ego. Jego młoda drużyna przyniosła wspaniałe sukcesy wygrywając Premier League w 1956 i 1957 roku. Sukcesy te zostały przyćmione katastrofą lotniczą, która wydarzyła się w Monachium w 1958 roku, zginęło w niej ośmiu zawodników klubu z Old Trafford. Przez tą tragedie potęga klubu podupadła, szybko jednak zdołano ją odbudować, dzięki czemu Manchester United znów wygrali ligę w roku 1965 i 1967, a także Puchar Europy w 1968 roku.

Klub nie odnosił znaczących sukcesów nie licząc Pucharu Anglii do 1990 roku. Kiedy to Sir Alex Ferguson poprowadził ich w 11 lat do 8 tytułów mistrza ligi angielskiej. Najnowszy tytuł mistrzów Premier League przypadł im w sezonie 2002/03. W 1999 Manchester United stał się jedynym klubem który wygrał: Premier League, Puchar Anglii i Puchar Europy (Puchar Ligi Mistrzów) w tym samym sezonie. W 1999 roku rząd brytyjski zablokował próbę przejęcia klubu przez Rupert'a Murdoch'a, ale w 2005 udało się to Malcolm'owi Glazer'owi. Wprowadził przez to klub w ogromne długi, jako, że większość pieniędzy za które kupił United była pożyczona.

[edytuj] Historia

[edytuj] Początki (1878-1945)

Klub został utworzony jako Newton Heath (Lancashire & Yorkshire Railway) (w skrócie Newton Heath (L&YR) przez grupę robotników kolejowych z Manchesteru w 1878 r. Nazwa wkrótce została skrócona do Newton Heath i lokalnie stała się znana jako "The Heathens". Drużyna stała się członkiem założycielskim Football Alliance w 1889 i dołączyła do Football League w 1892 kiedy to Football Alliance i Football League złączyły się w jedną całość.

Najstarszym znanym filmem o Manchester United jest zwycięstwo 2-0 w Burnley 6 grudnia 1902 r.

Klub stawił czoła bankrutctwu w 1902 r. i został uratowany przez J.H. Davies'a który spłacił klubowe długi i zmienił jego nazwę na Manchester United, zmienił również kolory drużyny ze złotego i zielonego na znane nam dzisiaj. Z nową nazwą United wygrali ligę w 1908 r. i Puchar Anglii 26 kwietnia 1909 r. grając w Crystal Palace przeciwko Bristol City. Później dzięki wsparciu finansowemu Davies'a, United przeprowadzili się z Bank Street na nowy stadion Old Trafford w 1910 r. Wygrali ligę po raz drugi już w rok po przeprowadzce na nowy stadion czyli w 1911 r.

[edytuj] Lata Busby'ego (1945-1969)

Sir Matt Busby został zatrudniony na stanowisko menadżera w 1945 r. i od razu zaszokował wszystkich wprowadzając wiele (nieznanych w tamtych czasach) nowości do treningu zawodników. Szybko przyniosło to efekt. Klub zajął drugie miejsce w lidze w 1947 r. i wygrał Puchar Anglii w 1948 r.

Prowadził politykę wprowadzania młodych zawodników na murawę kiedy to tylko było możliwe. Zespół dzięki temu wygrał ligę w 1956 r., a średnia wieku zawodników wynosiła tylko 22 lata. Ta polityka stała się głównym powodem klubowych sukcesów. W następnym sezonie, wygrali ligę ponownie i doszli do finału Pucharu Anglii, przegrywając tylko z Aston Villą. Stali się również pierwszą angielską drużyną, która rywalizowała w Pucharze Europy i doszła do półfinału.

W kolejnym sezonie wydarzyła się tragedia. Samolot którym drużyna wracała do domu po meczu w Pucharze Europy rozbił się przy starcie z lotniska w Monachium. Tragedia ta wydarzyła się 6 lutego 1958 r., zabierając życia 8 piłkarzy i kolejnych 15 pasażerów. Zaczęto rozmawiać o tym czy klub powinien po tym co się stało zawiesić działalność, ale Jimmy Muphy który przejął pałeczkę menadżera do chwili wyzdrowienia Matt'a Busby'ego z urazów odniesionych w katastrofie nie dopuścił do tego. Klub kontynuował grę z tymczasowym trenerem. Pomimo tego, po raz kolejny doszli do finału Pucharu Anglii gdzie przegrali z Boltonem.

Busby kompletnie odbudował zespół we wczesnych latach 60-tych, zatrudniając takich piłkarzy jak Denis Law i Pat Crerand. Zespół wygrał Puchar Anglii w 1963, później zwyciężył w lidze w 1965 i 1967, a następnie jako pierwszy angielski klub wygrali Puchar Europy w 1968 r. Manchester United stał się sławnym klubem ponieważ posiadał w swoich szeregach trzech zdobywców Złotej Piłki: Bobby'ego Charlton'a, Denis'a Law'a i George'a Best'a. Busby zrezygnował z bycia menadżerem United w 1969 r. i został zastąpiony przez trenera drużyny rezerw i zarazem byłego gracza United Wilf'a McGuinness'a.

[edytuj] 1969-1986

United walczyli pod wodzą Wilf'a McGuinness'a i Frank'a O'Farrell'a zanim menadżerem stał się Tommy Docherty pod koniec 1972 r. Docherty, albo "the Doc" ("Doktorek"), uratował United przed relegacją w tym sezonie, ale United zostali relegowani w 1974 r. Zespół wygrał promocję za pierwszym podejściem i doszedł do finału Pucharu Anglii w 1976 r., jednak zostali w nim pokonani przez Southampton. Doszli do finału ponownie w 1977 r., pokonując w nim Liverpool. Docherty był na fali sukcesu i popularności. Jednak wkrótce po finale został zwolniony z fotela menadżera, ponieważ zażarcie pokłócił się z żoną psychoterapeuty United.

Dave Sexton zastąpił Docherty'ego na stanowisku menadżera latem 1977 r., i sprawił, że zespół zaczął grać formacją bardziej defensywną. Ten styl gry był niepopularny wśród kibiców, którzy byli przyzwyczajeni do ofensywnej gry, którą preferowali Docherty i Busby. Sexton nie potrafił wygrać żadnego trofea, więc został zwolniony w 1981 r., pomimo wygrania przez United swoich siedmiu ostatnich meczów pod wodzą Sextona.

Został zastąpiony przez przebojowego Ron'a Atkinson'a, który od razu pobił brytyjski rekord transferowy zatrudniając Brayan'a Robson'a z West Bromwich Albion. Zespół Atkinson'a został wzmocniony kolejnymi nowymi graczami, takimi jak: Jesper Olsen i Gordon Strachan grającymi obok dawnych klubowych młodzików: Norman'a Whiteside'a i Mark'a Hughes'a. United wygrali Puchar Anglii w 1983 i 1985 r. i były duże szanse na wygranie ligi w sezonie 1985/86, po tym jak wygrali 10 pierwszych ligowych meczy. Bardzo wcześnie bo już na początku października mieli 10 punktową przewagę nad drugim zespołem w tabeli. Jednak forma zespołu spadła i United ukończyli sezon na czwartym miejscu w lidze. Słaba forma pozostała do następnego sezonu i United mieli w nim minimalną przewagą nad strefą spadkową, Atkinson został zwolniony.

[edytuj] Era Alexa Fergusona: przed potrójną koroną (1986-1998)

Alex Ferguson przybył z Aberdeen FC by zastąpić Atkinsona i poprowadził klub do 11 miejsca w lidze na koniec sezonu. W następnym sezonie 1987/88, United zajęli 2 miejsce z Braianem McClairem w składzie, który zdobył w lidze 20 goli dla United, po raz pierwszy od czasów Georga Besta.

Jednak mimo to, United szło bardzo źle do 1989 r. i klub był bliski spadku z ligi. Dodatkowo wiele transferów Fergusona nie znalazło akceptacji fanów. Pojawiły się pogłoski o możliwości zwolnienia Fergusona na początku 1990 r., ale zwycięstwo w 3 rundzie Pucharu Anglii nad Nottingham Forest dało nadzieję na w miarę udany sezon. United zwyciężyli Puchar, pokonując w finale Crystal Palace.

United wygrali Puchar Zdobywców Pucharów w sezonie 1990/91, pokonując w finale mistrza Hiszpanii - Barcelonę, ale kolejny sezon okazał się rozczarowaniem dla United, ponieważ przegrali w końcówce tytuł mistrza ligi na rzecz Leeds United. W miedzyczasie tj. w 1991 klub wszedł na Londyńską Giełdę Kapitałową i został wyceniony na 18 milionów funtów, od tej pory finanse klubu są dostępne do wglądu publicznego.

Przybycie do drużyny Erica Cantony w listopadzie 1992 r. było punktem zwrotnym w historii United. Gdy Cantona zgrał się z najlepszymi zaufanymi talentami: Garym Pallisterem, Denisem Irwinem i Paulem Incem, tak dobrze jak zrobił to Ryan Giggs który już stawał się gwiazdą, skończyli sezon 1992/93 z tytułem mistrza Anglii. Był to ich pierwszy tytuł od roku 1967. W następnym sezonie po raz pierwszy wygrali dubla (ligę i Puchar Anglii), ale klub przeżył też smutne wydarzenie w tym sezonie. 20 stycznia 1994 r. umarł legendarny menadżer i prezydent klubu Matt Busby.

W sezonie 1994/95, Cantona dostał zawieszenie na osiem miesięcy za wskoczenie w publiczność i zaatakowanie fana Crystal Palace Matthew Simmonsa, w meczu United na stadionie Selhurst Park. Remisując swój ostatni ligowy mecz (niewygrywając przez to ligi) i przegrywając z Evertonem w finale Pucharu Anglii, zostali największymi przegranymi sezonu. Wtedy Ferguson rozwścieczył kibiców sprzedając kluczowych zawodników i zastępując ich młodymi wychowankami klubu takimi jak: David Beckham, Gary Neville, Phil Neville i Paul Scholes. Nowi zawodnicy szybko stali się regularnymi reprezentantami Anglii. Radzili sobie zaskakująco dobrze i United wygrali dubla ponownie w sezonie 1995/96. Po raz pierwszy zdarzyło się, że angielski zespół zdobył dubla dwa razy.

Wygrali ligę ponownie w 1997 r. i Eric Cantona ogłosił, że przechodzi na futbolową emeryturę w wieku lat 30. Kolejny sezon (1997/98) zaczęli dobrze, ale ukończyli go na drugim miejscu, za Arsenalem który wygrał dubla w tym sezonie.

[edytuj] Potrójna Korona (1998-1999)

1998/99 był sezonem w którym Manchester United odniósł największe sukcesy, w całej angielskiej historii klubów piłkarskich. Jako, że stali sie pierwszym i jedynym angielskim zespołem który wygrał "Potrójną Koronę" - Premier League, Puchar Anglii i Ligę Mistrzów w jednym sezonie. W finałowym meczu tego sezonu pokonali Bayern Monachium w finale Ligi Mistrzów 2-1, obydwa gole zostały strzelone w doliczonym czasie gry, przez późno wprowadzonych rezerwowych Teddyego Sheringhama i Ole Gunnar Solskjæra. Alex Ferguson został później mianowany na Sir Alexa Fergusona za swój wkład w futbol.

[edytuj] Po potrójnej koronie (1999-do teraz)

United wygrali ligę w 2000 i 2001 r., ale prasa zauważyła, że w tych sezonach zawalali walkę o odzyskanie Pucharu Ligi Mistrzów. Ferguson zaadoptował bardziej defensywne taktyki, aby sprawić, by United byli ciężsi do pokonania w Europie, ale nie przyniosło to spodziewanych efektów i United skończyli sezon na 3 miejscu w 2002 r. Odzyskali tytuł mistrza Premiership w następnym sezonie (2002/03) i zaczęli dobrze kolejny sezon, ale ich forma spadła znacząco kiedy Rio Ferdinand dostał ośmio miesięczne zawiszenie, za nie zgłoszenie się na badanie antynarkotykowe. Jednak wygrali Puchar Anglii w 2004 r. eliminując z rozgrywek Arsenal (późniejszego zwycięzcy Premiership) który stał na ich drodze do finału w którym pokonali Millwall.

Sezon 2004/05 charakteryzował się w grze United małą skutecznością strzelecką, spowodowane to było głównie przez kontuzję napastnika Ruuda van Nistelrooya. United zakończyli ten sezon bez żadnego trofeum i na 3 miejscu w lidze. Tym razem nawet "nagroda pocieszenia" (Puchar Anglii) przepadła im, gdyż przegrali w finale w rzutach karnych po bezbramkowym meczu z Arsenalem. Poza murawą głównym tematem była możliwość przejęcia klubu na koniec sezonu, przez biznesmena z Tampy na Florydzie Malcolma Glazera, który aktualnie posiadał na własność zespół Tampa Bay Buccaneers który gra w futbol amerykański. Glazer przejął kontrolę nad interesami klubu. United mieli kiepski start w sezon 2005/06, ponieważ opuścił ich pomocnik Roy Keane i dołączył do Celtic Glasgow - klubu któremu kibicował za młodu. Keane odszedł, gdy publicznie skrytykował grę niektórych swoich klubowych kolegów, za marną postawę w fazie grupowej Ligi Mistrzów. United zjęli 4 (ostatnie) miejsce w grupie i odpadli przed fazą pucharową. Zdarzyło się to po raz pierwszy od ponad dekady. Ten sezon wypadł słabo również dlatego, że czołowi gracze zespołu m.in. Gabriel Heinze, Alan Smith i Paul Scholes doznali poważnych kontuzji. Jednakże nie skończyli sezonu z pustymi rękami, wygrali Puchar Ligi angielskiej 2006, pokonując w finale benjaminka Wigan Athletic 4-0. United zapewnili sobie także 2 miejsce w lidze i co za tym idzie automatyczną kwalfikację do fazy grupowej Ligi Mistrzów, pokonując w finałowym dniu sezonu Charlton Athletic 4-0.

[edytuj] Aktualny skład

Aktualizacja 24 maja, 2006:

Nr.	Gracz	Pozycja	Rok przyjścia	Poprzedni klub
Bramkarze
1	Tim Howard	GK	2003	MetroStars
19	Edwin van der Sar	GK	2005	Fulham
30	Luke Steele	GK	2002	Peterborough United / akademia
Obrońcy
2	Gary Neville	RB	1991	wychowanek
3	Patrice Evra	LB/LM	2006	AS Monaco
4	Gabriel Heinze	LB	2004	Paris Saint-Germain
5	Rio Ferdinand	CB	2002	Leeds United
6	Wes Brown	CB/RB	1996	wychowanek
15	Nemanja Vidić	CB	2006	Spartak Moskwa
22	John O'Shea	LB	1998	wychowanek
26	Phil Bardsley	RB	2001	wychowanek
27	Mikael Silvestre	CB/LB	1999	Inter Mediolan
28	Gerard Piqué	CB	2004	FC Barcelona / akademia
29	Jonathan Spector	CB	2003	Chicago Sockers
34	Paul McShane	CB	2002	wychowanek
36	Mark Howard	-	-	wychowanek
Pomocnicy
7	Cristiano Ronaldo	LW/RW	2003	Sporting Lizbona
11	Ryan Giggs	LW	1990	wychowanek
13	Park Ji-Sung	LM/RM	2005	PSV Eindhoven
14	Alan Smith	DM/CF	2004	Leeds United
18	Paul Scholes	MF	1991	wychowanek
23	Kieran Richardson	LW/LB	2001	West Ham United / akademia
24	Darren Fletcher	MF	2000	wychowanek
25	Quinton Fortune	LB/LM	1999	Atlético Madryt
31	David Jones	MF	2001	wychowanek
41	Floribert N'Galula	MF	2004	RSC Anderlecht
50	Darron Gibson	MF	-	wychowanek
54	Kieran Lee	MF	-	wychowanek
Napastnicy
8	Wayne Rooney	CF	2004	Everton
9	Louis Saha	CF	2004	Fulham
10	Ruud van Nistelrooy	CF	2001	PSV Eindhoven
20	Ole Gunnar Solskjær	CF	1996	Molde FK
42	Giuseppe Rossi	CF	2004	AC Parma / akademia
51	Fraizer Campbell	CF	-	wychowanek
Trener
-	Sir Alex Ferguson	-	1986	Aberdeen FC