Metody przedstawiania rzeźby terenu na mapach
Z Wikipedii
Metody przedstawiania rzeźby terenu na mapach - grupa metod kartograficznych służąca do przedstawiania ukształtowania pionowego powierzchni Ziemi na mapach (głównie ogólnogeograficznych).
Wraz z rozwojem kartografii rzeźbę terenu przedstawiani metodami:
- perspektywiczną (od XVI w.), najczęściej były to kopczyki, stąd często metoda ta nazywana jest kopczykową
- kreskowanie (od XVIII w.) polegało na przedstawieniu zboczy gór kreskami. Najbardziej rozpowszechnioną odmianą tej metody było kreskowanie Lehmanna (im stromsze zbocze tym intensywniejsze kreskowanie) oraz kreskowanie cieniujące
- cieniowanie (od XIX w.)
- metoda poziomicowa (od XIX w.). Jej modyfikacjami są np. poziomice pogrubiane i poziomice iluminowane. Częstym uzupełnieniem tej metody (np. na mapach topograficznych) jest rysunek skał.
- metoda hipsometryczna (od XIX w.) inaczej zwana metodą warstwobarwną
- blokdiagram (od XX w.)
Powstało również wiele innych metod przedstawiania rzeźby, lecz nie znalazły one szerszego zastosowania (np. metoda Raisza, metoda Tanaki)
Praktycznie wszystkie metody są stosowane do dzisiaj, choć niektóre z nich niezmiernie rzadko (np. kopczyki, czy kreskowanie stasowane jest na mapach mających nawiązywać grafiką do map dawnych). Na współczesnych mapach często również łączy się metody, np. hipsometryczną z cieniowaniem.
