Medal za Ratowanie Ginących
Z Wikipedii
Medal Za Ratowanie Ginących - polskie odznaczenie cywilne okresu międzywojennego.
Medal został ustanowiony rozporządzeniem Prezydenta RP z dnia 22 marca 1928 celem nagradzania zasług położonych przy ratowaniu tonących oraz ofiar katastrof żywiołowych.
[edytuj] Zasady nadawania
Medal nadawano obywatelom polskim oraz cudzoziemcom, którzy na obszarze Polski lub przy ratowaniu polskich obywateli za granicą, nieśli ratunek z narażeniem życia. Medal nadawał Minister Spraw Wewnętrznych, który mógł przekazać uprawnienia wojewodom i Komisarzowi Rządu Warszawy. Odznaczeni otrzymywali medal bezpłatnie.
Medal ten mógł być nadany tej samej osobie wielokrotnie, kolejne nadania oznaczano przez umieszczenie na wstążce medalu gwiazdki pięcioramiennej brązowej średnicy 9 mm.
Po II wojnie światowej nie został przyjęty do systemu odznaczeń PRL oraz III RP.
[edytuj] Opis odznaki
Odznaką Medalu Za Ratowanie Ginących jest okrągły medal wybity w srebrze o średnicy 35 mm. Na awersie zndajduje się godło Polski - orzeł oraz w otoku napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA. Na odwrotnej stronie medalu (rewersie), w wieńcu z liści dębowych znajduje się napis: ZA / RATOWANIE / GINĄCYCH.
Medal zawieszony jest na białej wstążce szerokości 40 mm z czerwonymi brzegami i wąskim czerwonym pionowym paskiem pośrodku.
Medal noszony był na lewej piersi, w kolejności po orderach i innych odznaczeniach polskich, a przed zagranicznymi oraz innymi medalami polskimi.
Zobacz też:
- Medal Za Ofiarność i Odwagę
- Medal za Ratowanie Tonących (ZSRR/Rosja)
