Max Schmeling
Z Wikipedii
Maximilian Sigfried Adolph Otto Schmeling (ur. 28 września 1905 w Klein-Luckow, zm.2 lutego 2005 w Hamburgu) - legendarny bokser niemiecki.
Boksowanie rozpoczął w 1922 w barwach Kraftssportverin Benrath. W 1924 przeszedł na zawodowstwo. Następne lata to pasmo sukcesów: 1926 - mistrzostwo Niemiec w wadze półciężkiej, 1927 - mistrzostwo Europy w wadze półciężkiej, 1928 - mistrzostwo Europy w wadze ciężkiej, 1930 - mistrzostwo świata wszechwag (pokonał w Nowym Jorku Jacka Sharkeya). Został w ten sposób pierwszym supermistrzem boksu z Europy. W 1932 obronił tytuł w walce z Youngiem Striblingiem, by potem go stracić w rewanżowej walce z Sharkeyem.
Największą sławę przyniósł mu jednak pojedynek z ówczesnym królem ringu Joe Louisem w 1936. Max Schmeling zwyciężył w 12. rundzie przez nokaut. Nie była to oficjalna walka o mistrzostwo świata, lecz prestiżowa konfrontacja czempionów czarnej i białej rasy. Walkę oglądało na Yankee Stadium ponad 40 tys. osób.
W 1938 doszło do rewanżu z Louisem już w oficjalnej walce o mistrzostwo świata. W obecności około 70 tys. widzów Schmeling został znokautowany już po 124 sekundach walki.
W czasie wojny był jednym z nielicznych niemieckich sportowców światowej sławy wcielonych do Wermachtu za odmowę wstąpienia do NSDAP w 1935. Walczył jako spadochroniarz na Krecie (operacja "Merkury"), doznając poważnego urazu kręgosłupa i kolana podczas lądowania.
W 1948 stoczył ostatnią walkę w karierze przegrywając w Hamburgu na punkty z Richardem Vogtem.
Na zawodowym ringu stoczył 70 walk - 56 wygranych (36 k.o.), 10 przegranych i 4 nierozstrzygnięte.
W Niemczech został wybrany najlepszym sportowcem XX wieku.
