Liczby Catalana
Z Wikipedii
Liczby Catalana - szczególny ciąg liczbowy, mający zastosowanie w różnych aspektach kombinatoryki. Nazwane zostały na cześć belgijskiego matematyka Eugène Charlesa Catalana (1814–1894). Bywają również nazywane liczbami Segnera, na cześć matematyka pochodzącego z Karpat Niemieckich, Jána Andreja Segnera (1704-1777).
Każdy n-ty wyraz ciągu określony jest wzorem jawnym:
Rekurencyjnie ciąg jest określony w następujący sposób:
Początkowe wartości ciągu, poczynając od zera, to:
- 1, 1, 2, 5, 14, 42, 132, 429, 1430, 4862, 16796, 58786, 208012, 742900, 2674440, 9694845, 35357670, 129644790, 477638700, 1767263190, 6564120420, 24466267020, 91482563640, 343059613650, 1289904147324, 4861946401452, …
Spis treści |
[edytuj] Własności
Liczby Catalana spełniają zależność:
W sposób oczywisty pokazuje to, iż każda liczba Catalana jest liczbą naturalną. Inną postacią wzoru rekurencyjnego (tym razem pierwszego stopnia) jest:
Przybliżenie wartości n-tej liczby Catalana jest możliwe dzięki wzorowi Stirlinga na wartość silnii, i ma postać:
[edytuj] Znaczenia kombinatoryczne
Liczby Catalana posiadają wiele różnych interpretacji kombinatorycznych. Podane niżej stanowią jedynie przykłady zastosowań:
[edytuj] Liczba dróg z (0,0) do (0,2n)
Jeżeli rozważymy wszystkie łamane, zaczynające się w punkcie (0,0) kartezjańskiego układu współrzędnych i kończące w (0, 2n) dla każdego , położone w jego I ćwiartce i złożone z pojedynczych odcinków o początku (x, y) i końcu w punkcie (x+1, y+1) lub (x+1, y-1) (x, y - naturalne), to ich liczba będzie wyrażona n-tą liczba Catalana.
[edytuj] Liczba rozmieszczeń nawiasów
Poprzez * rozumiemy pewne działanie dwuargumentowe. Dla n-argumentów liczba cn − 1 wyraża liczbę sposobów, na które można rozmieścić nawiasy w takim wyrażeniu, czyli - dla działania niełącznego - maksymalną liczbę wyników, które można uzyskać. Przykładowo, dla 3 argumentów x1,x2,x3 otrzymać można (x1 * x2) * x3 lub x1 * (x2 * x3), co odpowiada c3 − 1 = c2 = 2.
[edytuj] Liczba monotonicznych dróg
Jeżeli rozpatrzymy wszystkie możliwe drogi w kwadracie nxn z dolnego lewego wierzchołka do górnego prawego, tak, by nigdy nie przekroczyć przekątnej łączącej te wierzchołki i były monotoniczne, łatwo jest zauważyć, że wyrażają się one n-tą liczbą Catalana. Odpowiada to liczbie monotonicznych funkcji f z w takich, by
[edytuj] Liczba podziałów na trójkąty
Liczba cn wyraża liczbę sposobów podziału wielokąta wypukłego, mającego n+2 krawędzie, na różne trójkąty przy pomocy przekątnych.
[edytuj] Dowód wzoru jawnego
Dowód wzoru można otrzymać na wiele sposobów i zależnie od różnych interpretacji liczb Catalana. Przyjmując, że rozpatrujemy przypadek liczby dróg z punktu (0, 0) do (0, 2n) i przy założeniu c0 = 1 otrzymamy:
c1 = 1 - bowiem do punktu (0, 2) prowadzi jedna tylko droga
c2 = 2 = c0 * c1 + c1 * c0 - ponieważ do punktu (0, 2) prowadzi 1 droga c1, zaś z tego punktu do (0, 4) można przejść zgodnie z założonymi możliwościamo wyboru kolejnego odcinka składowego na 1 sposób; rozważmy teraz pewne przesunięcie układu współrzędnych tak, by punkt (1, 1) stał się "nowy" środkiem układu współrzędnych - wówczas do punktu (1, 3) prowadzi tyle samo dróg, co z punktu (0, 0) do (0, 2), zaś z (1, 3) wykonując ruch zgodnie z założeniami można przejść na 1 sposób do punktu (0, 4)
Postępując dalej analogicznie, otrzymamy:
c3 = c0 * c2 + c1 * c1 + c2 * c0
Aby otrzymać wzór jawny, którym określony jest ciąg, można użyć techniki funkcji tworzących ciągu.
Niech będzie funkcją tworzącą tego ciagu. Wówczas:
, co wynika z definicji operacji mnożenia funkcji tworzących. Wynika stąd:
C(x) = 1 + x * C(x)2
x * C(x)2 − C(x) + 1 = 0
Rozwiązując to równanie, po przyjęciu za szukaną zmienną C(x) otrzymujemy:
Ponieważ rozpatrujemy jedynie pierwiastek .
Korzystając z uogólnionego na liczby rzeczywiste symbolu Newtona, oraz jego własności, okazuje się, że:
Po zmianie granic sumowania:
Z własności funkcji tworzącyh wiemy, że n-ty wyraz ciągu jest równy współczynnikowi przy n-tej potędze x, czyli;
[edytuj] Historia
Liczby te zostały po raz pierwszy wprowadzone przez Leonarda Eulera w XVIII wieku, który badał liczbę podziałów wielokątów na trójkąty. Zostały nazwane na cześć Eugène Charlesa Catalana, który rozważał je jako liczbę sposobów rozmieszczeń nawiasów.