László Szabó
Z Wikipedii
László Szabó (ur. 19 marca 1917 roku w Budapeszcie, zm. 8 sierpnia 1998 roku w Budapeszcie) – wybitny węgierski szachista, arcymistrz.
W wieku osiemnastu lat zdobył swój pierwszy z dziewięciu tytułów mistrza Węgier. W 1935 r. zadebiutował w reprezentacji Węgier na olimpiadzie szachowej w Warszawie. Na kolejnej olimpiadzie w 1937 r. w Sztokholmie zdobył dwa srebrne medale, drużynowy i indywidualny na drugiej szachownicy. W 1939 r. zwyciężył w tradycyjnym turnieju w Hastings, wyprzedzając Maxa Euwego i Vasję Pirca. Lata II wojny światowej przeżył w nieludzkich warunkach, uwięziony w obozie pracy.
Po wojnie został zawodowym szachistą, brał udział w prestiżowych turniejach międzynarodowych i rozgrywkach o mistrzostwo świata. W 1948 r. zajął drugie miejsce w turnieju międzystrefowym w Saltsjöbaden i awansował do turnieju pretendentów, który ukończył na dziewiątym miejscu. W 1948 i 1950 r. ponownie wygrał turniej w Hastings. W 1950 roku zajął drugie miejsce w memoriale Dawida Przepiórki w Szczawnie-Zdroju, za Paulem Keresem, a przed Markiem Tajmanowem, Igorem Bondarewskim i Jefimem Gellerem. W tymże roku Międzynarodowa Federacja Szachowa przyznała mu tytuł arcymistrza.
W latach 1952 i 1955 ponownie zajmował premiowane miejsca w turniejach międzystrefowych. Największy sukces odniósł w 1956 na turnieju pretendentów w Amsterdamie, plasując się na trzecim miejscu, za przyszłym mistrzem świata, Wasilijem Smysłowem i Paulem Keresem. Wyprzedził wówczas tak wybitnych szachistów, jak Borys Spasski, Tigran Petrosjan i Dawid Bronstein. Do 1979 r. uczestniczył w 88 turniejach międzynarodowych, z których 21 ukończył na pierwszym miejscu. Jedenastokrotnie reprezentował Węgry na olimpiadach szachowych (pięciokrotnie na pierwszej szachownicy), zdobywając trzy medale w drużynie i trzy indywidualnie.
W 1982 roku opublikował książkę 50 év – 100000 lépés (50 lat – 100000 posunięć), która w tłumaczeniach na angielski i niemiecki nosi tytuł Moje najlepsze partie szachów.
