Kultura pucharów lejkowatych
Z Wikipedii
Kultura pucharów lejkowatych to jedna z kultur neolitu, występująca w Europie między 3700 - 1900 p.n.e., na terenach: Jutlandii, Szwecji, Niemiec, Holandii, Polski, Wołynia i Podola.
Najprawdopodobniej powstała na terenie Danii i południowych Niemiec i stamtąd rozprzestrzeniła się na pozostałe tereny. Wiążą się z nią początki orki sprzężonej. Nazwa pochodzi od charakterystycznego kształu naczyń glinanych.
Na ziemie polskie ludność tej kultury dotarła w drugiej połowie IV tysiąclecia p.n.e. Ślady jej pobytu odkryto w Łupawie, Sarnowie, Włocławku, Wietrzychowicach, Gaju, Leśniczówce i Radziejowie. Zajmowała się głównie hodowlą, łowiectwem i rybołówstwem, ale także uprawiała zboże, znała radło i zaprzęgała do jego ciągnięcia bydło. Jedna z największych osad tej kultury, na ziemiach polskich, została odkryta w Ćmielowie pod Opatowem. Charakterystyczne dla niej były pochówki szkieletowe zwane grobami kujawskimi i rozmaite grobowce megalityczne.
Ludność tej kultury zajmowała się również eksploatowaniem krzemienia pasiastego z kopalni w Krzemionkach, Sieciechowie i Święcicach pod Tarnobrzegiem. Także pierwsze ślady zamieszkania na Ostrowie Lednickim zalicza się do tej właśnie kultury.
Zobacz też:
