Koronka do Miłosierdzia Bożego
Z Wikipedii
Koronka do Miłosierdzia Bożego to modlitwa na koronce różańca oraz forma nabożeństwa, którą, według objawienia prywatnego, Jezus Chrystus podyktował św. Faustynie w Wilnie 13 września 1935 roku jako modlitwę na przebłaganie i uśmierzenie gniewu Bożego. Penitencjaria Apostolska 12 stycznia 2002 wydała akt, na mocy którego każdy wierny, który odmówi Koronkę do Miłosierdzia Bożego w kościele lub kaplicy wobec Sakramentu Eucharystii, może uzyskać, pod zwykłymi warunkami, odpust zupełny.
Z Dzienniczka s. Faustyny:
"Przez nią uprosisz wszystko, jeżeli to, o co prosisz, będzie zgodne z moją wolą." (Dz. 1731)
"Odmawiaj nieustannie tę koronkę, której cię nauczyłem. Ktokolwiek będzie ją odmawiał, dostąpi wielkiego miłosierdzia w godzinę śmierci. Kapłani będą podawać grzesznikom jako ostatnią deskę ratunku; chociażby grzesznik był najzatwardzialszy, jeżeli tylko raz zmówi tę koronkę, dostąpi łaski z nieskończonego miłosierdzia mojego." (Dz. 687)
"Każdą duszę, która odmawiać będzie tę koronkę, bronię w godzinie śmierci jako swej chwały. (...) Kiedy przy konającym inni odmawiają tę koronkę, uśmierza się gniew Boży, a miłosierdzie niezgłębione ogarnia duszę." (Dz. 811)
