Konstrukcja wieńcowa
Z Wikipedii
Konstrukcja wieńcowa - (ściana wieńcowa, konstrukcja węgłowa, blok-hauzowa, na zrąb, zrębowa, na zamek) - ściana drewniana znana już w czasach starosłowiańskich. Do dzisiaj kontynuowana w rejonach o bogatych tradycjach ciesielskich takich jak:
Ściana składa się z ułożonych poziomo wieńców z belek drewnianych łączonych w narożach (węgłach) na zamki z ostatkami lub bez nich. Ostatkami nazywa się wystające poza obrys budynku końce belek. Kształt belek jest zróżnicowany, np. okrąglaki, połowizny, belki prostokątne lub prostokątne z ściętą krawędzią, łączone ma wpusty itp. Belki leżące na sobie łączy się na ogół dębowymi kołkami - tyblami, chroniąc je przed przesunięciem. Szczelinę pomiędzy nimi należy uszczelnić np. sznurem, pakułami, wysuszonym mchem. Ściany stawia się na fundamentach murowanych np. z kamienia i izolowanych od drewna warstwami papy. Belki stropowe lub krokwie opierają się na najwyższej belce ściany wieńcowej. Ściany wewnętrzne łączy się z zewnętrznymi na półteowy zamek w jaskółczy ogon. W przypadku stosowania belek o małej szerokości długie ściany mają tendencję do wypaczania się. Aby temu zapobiec stosuje się co 3 - 4 m (najczęściej w połowie rozpiętości ściany) pionowe, obustronne kleszcze, tzw. lisice, ściągnięte ze sobą śrubami.
Zobacz też: konstrukcja sumikowo-łątkowa, konstrukcja przysłupowa, konstrukcja sochowa, ściana szkieletowa, więźba dachowa, złącza ciesielskie, przegląd zagadnień z zakresu architektury.
