Kod BCD
Z Wikipedii
BCD (ang. Binary Coded Decimal czyli liczby dziesiętne zakodowane binarnie) - sposób zapisu liczb w komputerze. Polega na zapisaniu liczb przez kodowanie cyfr dziesiętnych, a jedną cyfrę dziesiętną zakodowaniu przy użyciu czterech bitów, istnieje kilka wersji kodu BCD, które przedstawione są poniżej.
Tabela przedstawia cyfry dziesiętne w róznych wersjach kodu BCD:
NBCD BCD BCD IBM 1401
Wagi: 8421 Excess-3 2421 84-2-1 8421
0 0000 0011 0000 0000 1010 1 0001 0100 0001 0111 0001 2 0010 0101 0010 0110 0010 3 0011 0110 0011 0101 0011 4 0100 0111 0100 0100 0100 5 0101 1000 1011 1011 0101 6 0110 1001 1100 1010 0110 7 0111 1010 1101 1001 0111 8 1000 1011 1110 1000 1000 9 1001 1100 1111 1111 1001
Najczęściej używanym kodem jest kod NBCD, by zapisać liczbę 127 w tym kodzie kodujemy każdą z cyfr: (0001, 0010, 0111).
Ponieważ większość komputerów zapisuje liczby na ośmiu bitach, powstają dwie możliwości zapisu BCD:
- wyzerowanie lub ustawienie najstarszych czterech bitów i zapisywanie cyfr na czterech najmłodszych bitach.
- zapis dwóch cyfr w każdym bajcie - tak zwane spakowane BCD.
Wiele procesorów w tym wszystkie firmy Intel wywodzące się od 8080 posiadają rozkazy umożliwiające wykonywanie dodawania i odejmowania na liczbach NBCD w wersji spakowanej (w jednym bajcie dwie cyfry).
Do zapisu wszystkich dziesięciu cyfr muszą być wykorzystane cztery bity, które z kolei umożliwiłyby zapis szesnastu różnych znaków, dlatego też kod BCD jest kodem nadmiarowym.
Kod BCD był pierwotnie powszechnie stosowany, obecnie raczej nie używany, poza sterownikami, kalkulatorami i starymi wersjami systemów baz danych.
Zobacz też:
