Kościół św. Józefa w Krakowie (ul. Poselska)

Z Wikipedii

Kościół św. Józefa - kościół bernardynek, znajdujący się przy ulicy Poselskiej 11 w Krakowie.

Obecna świątynia pochodzi z lat 1694-1703. Została ona zbudowana przy pomocy finansowej Michała Warszyckiego, wojewody sandomierskiego, w miejscu zburzonego pałacu Tęczyńskich, darowanego zgromadzeniu zakonnemu przez Stanisława z Bnina Opalińskiego. Kościół konsekrował biskup krakowski Kazimierz Łubieński. W 1850 podczas pożaru miasta został on częściowo spalony, wnętrze jednak szczęśliwie ocalało. W 2006 rozpoczęto kompleksowy remont konserwatorski kościoła, finansowany między innymi przez Społeczny Komitet Odnowy Zabytków Krakowa.

Kościół jest barokowy, jednonawowy, sklepiony kolebkowo. Polichromia zdobiąca wnętrze jest dziełem Jana Bukowskiego z 1913, odnawiana w 1930. Ołtarz główny i cztery ołtarze boczne oraz ambona powstały w warsztacie krakowskiego snycerza Jerzego Hankisa w latach 1697-1699.

W ołtarzu głównym znajduje się cudami słynący obraz św. Józefa z Chrystusem w wieku chłopięcym, namalowany we Włoszech w pierwszej połowie XVII wieku. Według tradycji klasztornej obraz ten został przywieziony z Rzymu przez biskupa krakowskiego Jakuba Zadzika, który otrzymał go od papieża Urbana VIII w 1627. Biskup podarował ten wizerunek swojej siostrze Teresie Zadzikównej, która była współzałożycielką i pierwszą przełożoną tutejszego konwentu. Od 1879 przed wizerunkiem św. Jóżefa w tutejszym kościele odbywają się obchody patronalne, a obraz cieszy się ogromnym kultem wśród mieszkańców Krakowa. Od 1884 odbywa się tutaj także wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu.

W ołtarzu bocznym po lewej stronie znajduje się figurka przebranego w kolorowe szatki maleńkiego Jezusa. Pochodzi ona ze zburzonej w 1823 kaplicy Koletek sióstr Bernardynek na Stradomiu. Od pierwotnego miejsca figurkę, również cieszącą się sporym kultem wśród wiernych, nazywa się Dzieciątkiem Koletańskim.

W przedsionku kościelnym znajduje się barokowy krucyfiks z przełomu XVII i XVIII wieku. Z epitafiów na uwagę zasługuje wykonane z marmuru dębnickiego epitafium Franciszki Cughii (Zucchi) zm. 1753 i Katarzyny Placidi zm. 1756, teściowej i żony architekta Franciszka Placidiego.

Dziedziniec przed kościołem od ulicy zamknięty jest neorenesansowym murem, dekorowanym boniowaniem z trzema bramkami i zaprojektowanym przez Tomasza Majewskiego w 1840. Na dziedzińcu znajduje się loggia arkadowo-kolumnowa, wzniesiona w miejscu kapelanii z XVIII wieku ,zburzonej w latach 1935-1936 oraz figura Matki Boskiej, umieszczona na kolumnie.

[edytuj] Klasztor

Klasztor założyła Teresa Zadzikówna w 1646. Mieścił się on pierwotnie w dawnym dworze Lanckorońskich, zakupionym dla potrzeb konwentu za pośrednictwem Doroty Sułkowskiej, wojewodziny rawskiej. Za klauzurą we wschodniej części klasztoru do dziś zachował się renesansowy krużganek arkadowy dawnego dworu Lanckorońskich.

Klasztor zniszczony w czasie potopu szwedzkiego odbudowano i powiększono o kolejne zabudowania dworów Tarłów i Pieniążków. Zabudowania w jednolitą całość połączyli tworząc obecny klasztor Kacper Bażanka i Franciszek Placidi.

[edytuj] Bibliografia

• Katalog zabytków sztuki w Polsce tom. IV miasto Kraków cz. II Kościoły i klasztory Śrómieścia 1 red. Adam Bochnak i Jan Samek wyd. Warszawa 1971.
• Michał Rożek Dzieciątko Koletańskie [w:] Dziennik Polski 27 grudnia 2003