Kościół św. Ducha w Krakowie (nieistniejący)
Z Wikipedii
Nieistniejący kościół pod wezwaniem św. Ducha znajdował się w Krakowie w miejscu dzisiejszego placu św. Ducha w kompleksie budynków klasztorno-szpitalnych obok kościoła św. Krzyża i nieistniejącego kościoła św. Scholastyki.
Po raz pierwszy jako kościół należący do zakonu duchaków wzmiankowany jest w materiałach źródłowych z 1333, a ponownie pojawia się w dokumentach w 1339. W 1528 kościół uległ pożarowi, który strawił również pobliskie zabudowania, ale udało się go wówczas dość szybko odbudować.
W Muzeum Historycznym Miasta Krakowa znajduje się zachowany rysunek autorstwa Józefa Brodowskiego z 1841 przedstawiający kościół św. Ducha jako skromną barokową świątynię, której fasada flankowana jest podwójnymi pilastrami z trójkątnym przyczółkiem.
W 1783 po kasacie zakonu duchaków do klasztoru przeprowadzili się księża emeryci, a sam kościół został zamieniony na magazyn sukna. Po wyprowadzeniu się księży emerytów w 1807 zaczęto budynki klasztorne i kościół adaptować na mieszkania.
W 1886 Rada Miasta Krakowa podjęła decyzję o wyburzeniu budynków kościoła i klasztoru i przeznaczeniu gruntu pod budowę Teatru Miejskiego. Ostatecznie mury kościoła wyburzono przy użyciu dynamitu 23 maja 1892. Na wieść o tym wydarzeniu Jan Matejko oddał dyplom honorowego obywatela miasta Krakowa, oświadczjąc przy tym, że swoich obrazów nie będzie nigdy już wystawiał w Krakowie.
Do dziś z całego kompleksu klasztoru i szpitala zakonu duchaków przetrwał kościół św. Krzyża i szpital scholarów tzw. "Dom pod Krzyżem", gdzie obecnie znajduje się muzeum teatru krakowskiego.
[edytuj] Linki zewnętrzne
[edytuj] Bibliografia
- Piotr Hapanowicz, "Niepodobna pojąć", Dziennik Polski, 15 października 2006.
