Kliniec
Z Wikipedii
Kliniec – terminem tym określa się w budownictwie:
- kruszywo budowlane, kamień łamany o frakcji od 5 mm do 25 mm.
- cios kamienny (czasem cegła) w kształcie fragmentu klina (bryły, której największe powierzchnie zbliżają się do siebie przez zwężenie dwóch równoległych powierzchni bocznych). Materiał stosowany przy wykonywaniu łęków, sklepień.
[edytuj] Klińce do wykonywania łuków:
Klińce były niezbędnym elementem do wykonania łuku architektonicznego, ich stosowanie ma więc historie tak długą jak on: od starożytności, aż do zastosowania w konstruowaniu krzywizn najpierw żelaza (żeliwa i stali ), a później betonu i żelbetu. W średnowieczu do konstrukcji łuków używano również w pewnym zakresie cegły. Najniżej usytuowany kliniec w łuku lub sklepieniu nazywa się nasadowym, a kliniec szczytowy, środkowy — zwornikiem. Kliniec pozorny- to kliniec w łuku dekoracyjnym, czyli łuku wykonanym na ścianie w tynku lub stiuku, bez żadnej roli konstrukcyjnej.
[edytuj] Elementy łuku z klińców:
Legenda:
- kliniec szczytowy - Zwornik
- kliniec pośredni
- grzbiet
- kliniec nasadowy
- podłucze
- wysokość (strzałka) łuku
- rozpiętość
- pacha – wypełnienie
Stronę zaznaczoną cyframi 1, 2, 3 określa się lico lub czoło
Jak widać ze schematu najmocniejszy kliniec musiał być umieszczony w nasadzie, gdzie działała największa siła, oraz zwornik, który przyjmował siłę z góry i mógł obłamać się i wypaść. Te elementy niemal zawsze były wykonywane w kamieniu. Pozostałe klińce były poddane wzajemnemu ściskaniu. Ponieważ cegła dobrze „pracuje na ściskanie” klińce pośrednie mogły być wykonywane z cegły.
