Jan Ruckgaber
Z Wikipedii
Jan Ruckgaber, wł. Jean de Montalban (ur. 21 listopada 1799 w Wiedniu, zm. 5 stycznia 1876 r. we Lwowie) - polsko-francuski pianista, akompaniator, dyrygent, pedagog, kompozytor i organizator życia muzycznego.
Syn Jeana de Montalban, francuskiego oficera, który w latach 90. XVIII w. uciekł z Francji przed prześladowaniami jakobińskimi i osiedlił się w Wiedniu, a następnie poległ w bitwie pod Wagram (1809) w służbie austriackiej, przeciwko armii francuskiej. Młody Jan został usynowiony przez swojego guwernera, wiedeńczyka Józefa Ruckgabera, od którego przyjął nazwisko.
Ruckgaber studiował muzykę w Wiedniu i Paryżu (m.in. był uczniem Johanna Nepomuka Hummla). W styczniu 1818 r. przyjechał z Wiednia do Lwowa, gdzie rozpoczął cykl koncertów, publicznych i w domach ziemiańskich oraz działalność organizacyjną. Od 1835 r. prowadził w Sali Redutowej cotygodniowe "ćwiczenia muzyczne" dla amatorów - grupa ta zorganizowała się w 1938 r. w Towarzystwo Przyjaciół Muzyki, którym kierował Ruckgaber. W 1954 r. Towarzystwo zostało zreorganizowane i przyjęło nazwę Towarzystwo dla Wykształcenia Muzyki w Galicji, opracowując szereg dzieł muzyki poważnej. W 1957 r. Ruckgaber, ze względu na stan zdrowia, zrezygnował z kierowania Towarzystwem i poświęcił się działalności pedagogicznej i kompozytorskiej - w latach 1862-1867 pracował jako prywatny nauczyciel muzyki na Wołoszczyźnie. W ciągu wielu lat swojej działalności publicznej przyjaźnił się m.in. z Fryderykiem Chopinem i Franciszkiem Lisztem.
Kompozycje Ruckgabera obejmują głównie muzykę fortepianową o charakterze salonowym, opartą jednak nierzadko na polskiej muzyce ludowej. Dorobek kompozytorski obejmuje ok. 90 utworów.
Jan Ruckgaber jest pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
