Józef Oberc
Z Wikipedii
Józef Oberc (ur. 28 lipca 1918 w Jaśle) - polski geolog.
Szkołę średnią ukończył w Jaśle w 1937, w tymże roku podjął studia geologiczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie już w czasie okupacji zaczął pisać pracę magisterską "Podole na tle płyty rosyjskiej". Jednocześnie pracował w okolicy Gorlic przy wydobyciu ropy naftowej. W ramach powojennych wysiedleń, przybył w 1945 do Krakowa, gdzie w 1945 broni magisterium na Uniwersytecie Jagiellońskim i natychmiast po tym zostaje asystentem w Zakładzie Geologii i Paleontologii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, a w 1946 przenosi się na Uniwersytet Wrocławski, gdzie pracował aż do emerytury. W 1947 broni doktorat nt. tektoniki płaszczowinowej rejonu Gorlic (jest to drugi doktorat w powojennym Wydziale Nauk Przyrodniczych) i od tej pory jego badania koncentrują się na zagadnieniach tektoniki i metamorfizmu Sudetów. W 1975 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.
Podsumowaniem długoletnich prac w Sudetach stała się monografia "Tektonika. Sudety i obszary przyległe" wydana w ramach encyklopedycznego opracowania geologii Polski ("Budowa Geologiczna Polski") w 1972. Na kilka następnych dziesięcioleci był to podstawowy podręcznik i źródło danych dla osób zajmujących się geologią Sudetów. Jest także współautorem arkusza mapy geologicznej Bardo Śląskie.
