Idylla
Z Wikipedii
Idylla to sielankowa pieśń o czułym, romantycznym nastroju, opisująca beztroskie, pogodne, szczęśliwe życie (zwłaszcza wiejskie), pełne miłości i nie zmąconego spokoju.
Jeden z gatunków poetyckich, ukształtowany w starożytnej poezji przez Teokryta (III w. p.n.e). W utworach tego gatunku przedstawiano, najczęściej w formie lirycznego monologu urozmaiconego dialogiem, sceny z życia pasterzy i rolników. W literarurze starożytnej rozwinęły sie trzy typy sielanki. W twórczości Teokryta utowry te ukazywały realistyczne obrazki z życia pasterzy, bądź stanowiły formę zabawy literackiej. Wergiliusz miejscem akcji sielanki uczynił idealną krainę mitologiczną - Arkadię. Te trzy tendencje kształtowały rozwój gatunku w czasach nowożytnych.
Sielanka rozwijała się bujnie w okresie renesansu (J. Kochanowski "Pieśń świętojańska o sobótce"; Sz. Szymonowic, który uprawiał sielankę realistyczną - sceneria i same wydarzenia przedstawione były realistycznie, np "Żeńcy"), klasycyzmu (A. Naruszewicz), rokoka, a przede wsyztskim w sentymentaliźmie.
Charakterystyczne dla tego tego typu utowrów było umieszczanie wydarzeń w skonwencjonalizowanej scenerii pasterskiej, wprowadzenie typowych bohaterów (pasterzy) oraz stałych rekwizytów (laska pasterska, wieniec, kosz owoców). Częstymi motywami sielanek były: praca, typowe zajęcia rolnicze i pasterskie, kłótnie kochanków, miłość. Utwór mógł mieć formę udramatyzowanego dialogu, scenki rodzajowej lub pieśni pasterskiej.
Inne nazwy na określenie tego gatunku to: Idylla, bukolika, ekloga, georgika.
