Hrabstwo Trypolisu
Z Wikipedii
Hrabstwo Trypolisu - państwo założone przez krzyżowców podczas I wyprawy krzyżowej na terenie obecnego Libanu i Syrii.
Ważniejsze miasta w hrabstwie to Safita, Tartous oraz stolica Trypolis.
Początki hrabstwa to rok 1102, kiedy hrabia Rajmund z Tuluzy, jeden z dowódców I wyprawy krzyżowej, rozpoczął walki z emirami Trypolisu (wasalami Fatimidów z Kairu) i opanował ich terytorium. Rajmund zmarł w 1105, pozostawiając syna Alfonsa-Jordana pod opieką swego kuzyna Williama-Jordana. William kontynuował oblężenie Trypolisu przez następne 4 lata, kiedy przybył drugi syn Rajmunda, Bertrand. Bertrand wysłał Alfonsa do Tuluzy jako następcę Rajmunda. Następnie, po śmierci Williama, został władcą Trypolisu.
Hrabstwo było lennem Królestwa Jerozolimskiego, kiedy przekazało joannitom w 1142 zamek Krak des Chevaliers. Znaczącą rolę w hrabstwie i królestwie odegrał Rajmund III. Dwukrotnie został regentem Królestwa Jerozolimskiego w okresie 1174–1177 (za panowania Baldwina IV) oraz 1185-1186 (za panowania Baldwina V). Sprzciwiał się dążeniom Templariuszy, Gwidona z Lusignan i Rejnalda z Chatillon do wojny z muzułmanami i próbował zawrzeć trwały pokój z Saladynem. Po bitwie pod Hittin hrabstwo jednak przetrwało i znalazło się po śmierci Rajmunda III pod panowaniem książąt Antiochii.
Księstwo Antiochii upadło w 1268 w wyniku najazdu Mameluków, co zakończyło unię z Hrabstwem Trypolisu. W 1289 sułtan Qalawun zdobył Trypolis i zakończył istnienie hrabstwa.
[edytuj] Hrabiowie Trypolisu 1102-1289
- Rajmund z Tuluzy (1102-1105)
- Alfons-Jordan (1105-1109)
- William-Jordan (regent) (1105-1109)
- Bertrand z Tuluzy (1109-1112)
- Pons z Tripolisu (1112-1137)
- Rajmund II (1137-1152)
- Rajmund III (1152-1187)
- Boemund IV (1187-1233, także Książę Antiochii 1201-1216 i 1219-1233)
- Boemund V (1233-1251,także Książę Antiochii)
- Boemund VI (1251-1275, także Książę Antiochii 1251-1268)
- Boemund VII (1275-1287)
- Lucia z Trypolisu (1287-1289)
