Franciszek Musiel

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Franciszek Musiel (ur. 14 stycznia 1915 w Janikach k. Krzepic, zm. 2 grudnia 1992 w Częstochowie) – polski duchowny katolicki, biskup pomocniczy diecezji częstochowskiej w latach 1966–1992.

Edukację rozpoczął od szkoły powszechnej w Aleksandrowie i Krzepicach, po czym przeniósł sie do Częstochowy, gdzie kontynuował naukę w tutejszym Gimnazjum Męskim im. H. Sienkiewicza, które ukończył w 1935. Następnie wstąpił do Częstochowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. Podjął także studia na wydziale teologicznym Uniwersytetu Jagielońskiego. Po otrzymaniu święceń kapłańskich (22 maja 1941) z rąk biskupa Teodora Kubiny, przez kilka miesięcy był wikariuszem – praktykantem w parafii Krzepice, oraz w Kłobucku. Następnie przeniesiony został (19 czerwca 1944) na parafię w Klimontowie i Gołonogu. Po zakończeniu wojny ks. Musiel otrzymał nominację na prefekta w Gimnazjum Kupieckim i Liceum Handlowym w Częstochowie, pełniąc funkcję dyrektora Domu Księży Emerytów. W tym czasie uzyskał stopień magistra teologii na UJ, po czym został notariuszem w Sądzie Biskupim w Częstochowie, a z nowym rokiem akademickim 1952/1953 rozpoczął studia specjalistyczne z zakresu prawa kanonicznego na KUL-u, ukończone w 1956 wraz z uzyskaniem stopnia licencjata prawa kanonicznego. W tym czasie prowadził również wykłady w Niższym Seminarium Duchownym w Częstochowie. W 1957 został wyznaczony na administratora parafii Matki Boskiej Zwycięskiej w Częstochowie, a od 1963 był jej proboszczem. W tym czasie (1960) został diecezjalnym duszpasterzem mężczyzn. Od 1962 pełnił obowiązki wiceoficjała, a następnie oficjała Sądu Biskupiego. Przez cały nieomal okres obejmujący lata 1950–1960 zajmował się również pisaniem kazań do m.in. do "Biblioteki Kaznodziejskiej".

Z rąk papieża Pawła VI (12 listopada 1965) ks. Musiel otrzymał mianowanie na biskupa pomocniczego diecezji częstochowskiej, a tytularnego Tamata. Konsekracja odbyła się 30 stycznia 1966 w Bazylice Jasnogórskiej z udziałem prymasa kardynała Wyszyńskiego jako głównego konsekratora oraz bpa Stafana Bareły i bpa Tadeusza Szwagrzyka – jako współkonsekratorów. 25 października 1966 został mianowany kanonikiem gremialnym w kapitule bazyliki katedralnej, obejmując równocześnie w tym samym roku opiekę nad Wydziałem Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej oraz Finansowo-Gospodarczym i Administracyjnym. W 1969 zamieszkał w domu parafialnym przy kościele św. Andrzeja i Barbary w Częstochowie, przejmując równocześnie nad nią opiekę jako proboszcz. W 1973 uzyskał mianowanie na dziekana w kapitule bazyliki diecezjalnej. W 1991 ze względu na pogarszający się stan zdrowia został przeniesiony w stan spoczynku.