Dorosłe Dzieci Alkoholików

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

DDA - Dorosłe Dzieci Alkoholików (ang. ACoA lub ACA - Adult Children of Alcoholics) - grupy wsparcia wyrosłe z ruchu AA. Opierają się na założeniu, że ludziom z określonymi problemami najlepiej pomogą spotkania z osobami o podobnych trudnościach. Stworzono je z myślą o osobach, które dorastały w domu, gdzie przynajmniej jedno z rodziców było alkoholikiem i w związku z tym wykształciły cechy ułatwiające egzystowanie w takiej rodzinie, lecz które skutecznie utrudniają życie poza nią.

[edytuj] Historia DDA

[edytuj] USA

Około 1976 roku w Nowym Jorku cztery lub pięć osób, opuściło Alateen i zaczęło uczęszczać na Al-Anon jako osoby dorosłe. Nie mogąc się odnaleźć w grupie gdzie byli odpowiednicy ich rodziców, postanowili założyć własną grupę Al-Anon, którą nazwali "Hope for Adult Children of Alcoholic" (Nadzieja dla Dorosłych Dzieci Alkoholików). Spotkania odbywały się w budynku Smithers na Manhattanie. Rozpoczęcie i zakończenie spotkania było takie samo jak w Al-Anon, lecz reszta spotkania została zmieniona. Do grupy został zaproszony przez Cindy jako gość, Anonimowy Alkoholik pięćdziesięcioletni Tony A. Zaprosiła go ze względu na jego wypowiedzi w których mówił o wpływie dorastania w domu alkoholika na jego dorosłe życie. Różnica wieku pomiędzy nimi była znaczna gdyż uczestnicy byli dwudziestolatkami. Bariera wieku jednak znikała gdy zaczynali mówić o doświadczeniach i uczuciach wyniesionych z domów rodzinnych. Identyfikowali się z nim, i został on stałym uczestnikiem grupy. Po pół roku zamiast wzrostu liczby uczestników grupy czego oczekiwali wcześniej, dopiero co rozwijająca się grupa zaczynała się kurczyć do trzech lub czterech osób. Grupa była bliska zamknięcia. Tony zaprosił osoby z AA do dołączenia się do grupy jako osoby które też miały rodziców alkoholików. Na pierwsze spotkanie przyszło 17 na trzecim było ponad 100 osób. Byt grupy stał się na tyle pewny, że część osób utworzyło drugą grupę "Generations" (Pokolenia) ze spotkaniami na St. Jean Baptiste Church. Grupie tej przewodniczył Tony A., który ciągle też uczęszczał na spotkania pierwszej grupy. Grupa istniała bez formalnego określenia, kto do niej może należeć. Po pół roku Tony A. za namową grupowiczów napisał "The Laundry List" w których opisał cechy Dorosłych Dzieci Alkoholików. Ten dzień można uznać za początek istnienia idei grupy Dorosłych Dzieci Alkoholików. Na bazie tej listy rozpoczęto wkrótce spotkania w Kalifornii i Teksasie.

W 1979 roku opublikowano artykuł w Newsweeku o tym, że mieszkanie z alkoholikiem jako członkiem rodziny powoduje długoterminowe dysfunkcje zachowania. Był to pierwszy artykuł w krajowym czasopiśmie. Ten artykuł był podstawą drugiej części literatury o DDA.

[edytuj] Poglądy Tony'ego A.

Kilkakrotnie odsuwał się od DDA uciekając przed rolą autorytetu jakim się stawał dla DDA.

Bał się autorytetów, twierdząc że autorytety mają tendencje do nadużyć.

Pomimo tego że był AA uważał że 12 kroków AA było ograniczone do tego programu. Nie widział ich przydatności wtedy i obecnie w DDA.
Podobnie nie czuje on że anonimowość w DDA jest aż tak ważna jak w AA. "Anonimowość jest potrzebna na poziomie grupy tak, żeby nie mówić o innych osobach z grupy i o tym czym się podzieliły w grupie. Uważam że osobista anonimowość może być zaprzestana na poziomie -- prasy, radia itp. Poza tym anonimowość może być raczej chorym sekretem rodzinnym niż zdrowiem"
W 1991 roku wydaje książkę "The Laundry List"

[edytuj] Polska

W Polsce jako pierwszy o problemach dorosłych dzieci alkoholików zaczął mówić Jerzy Mellibruda w połowie lat osiemdziesiątych. Wtedy też (jesienią 1986 roku) powstały pierwsze grupy samopomocowe DDA. Początkowo nie opierały się na systemie 12 Kroków, dopiero nieco później odwołano się do tej metody oraz do pracy nad cechami DDA (wg metody Mellibrudy). Od początku lat dziewięćdziesiątych w Polsce prowadzi się szkolenia dla osób pragnących prowadzić grupy DDA.