Cesarstwo Łacińskie
Z Wikipedii
Cesarstwo Łacińskie – państwo utworzone przez krzyżowców IV wyprawy krzyżowej, po zdobyciu Konstantynopola. Istniało w latach 1204-1261. Po upadku jego tereny wróciły do Cesarstwa Bizantyjskiego. Zdobycie przez krzyżowców Konstantynopola wiązało się z machinacjami Doży Weneckiego Enrico Dandolo, któremu zależało na upadku znaczenia Konstantynopola. Pierwszym cesarzem został Baldwin I, hrabia Flandrii, koronowany 16 maja 1204 r.
Cesarstwo Łacińskie zgłaszało pretensje do wszystkich ziem będących pod kontrolą Cesarstwa Bizantyjskiego w momencie upadku Konstantynopola. Faktyczną władzę zwierzchnią sprawowało jednak tylko nad częścią tego obszaru (Księstwo Achai, Królestwo Tessaloniki, Księstwo Aten). Reszta pozostałości po Cesarstwie Bizantyjskim znalazła się pod kontrolą różnych, konkurujących ze sobą arystokratów bizantyjskich (Cesarstwo Nicejskie, Despotat Epiru, Cesarstwo Trapezuntu). Najsilniejsze z nich, Cesarstwo Nicejskie, podejmowało liczne próby odbicia Konstantynopola, zakończone sukcesem 25 lipca 1261, kiedy to Michał VIII Paleolog zdobył Konstantynopol i usunął z tronu Baldwina II, ostatniego cesarza łacińskiego (jakkolwiek Baldwin II i jego spadkobiercy używali tego tytułu jeszcze przez ponad sto lat).
