Bogdan Suchodolski
Z Wikipedii
Bogdan Suchodolski (urodzony 27 grudnia 1903 w Sosnowcu - zmarł 2 października 1992), polski filozof, historyk nauki i kultury oraz pedagog.
Od roku 1938 był profesorem uniwersytetu we Lwowie, w latach 1946-1970 profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, 1958-1968 dyrektorem Instytutu Nauk Pedagogicznych na tym uniwersytecie.
Był członkiem PAU od 1946, a od 1952 PAN. 1965-1970 pracował jako zastępca sekretarza naukowego Polskiej Akademii Nauk. W latach 1958-1974 przewodniczący Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN.
Od 20 grudnia 1982 przewodniczący Narodowej Rady Kultury, a od roku 1985 był posłem na Sejm.
Doctor honoris causa Uniwersytetu w Berlinie, Uniwersytetu im. Łomonosowa w Moskwie, Uniwersytetu w Padwie, Akademii Nauk Pedagogicznych w Berlinie, Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu oraz Uniwersytetu Śląskiego.
Autor prac naukowych z zakresu pedagogiki, historii nauki polskiej, filozofii.
[edytuj] Ważniejsze prace
- Wychowanie moralno-społeczne (1936)
- Uspołecznienie kultury (1937)
- Skąd i dokąd idziemy? Przewodnik po zagadnieniach kultury współczesnej (1943/1999), pierwsze wydanie pod pseudonimem R. Jadźwing.
- Wychowanie dla przyszłości (1947/1968)
- O pedagogikę na miarę naszych czasów (1958)
- Narodziny nowożytnej filozofii człowieka (1963)
- Rozwój nowożytnej filozofii człowieka (1967)
- Trzy pedagogiki (1970)
- Komisja Edukacji Narodowej (1972)
- Problemy wychowania w cywilizacji współczesnej (1974)
- Komeński (1979)
- Kim jest człowiek? (1985)
- Wychowanie mimo wszystko (1990)
