Bitwa pod Tyzin

Z Wikipedii

Bitwa pod Tyzin była jedną z kilku bitew stoczonych przez chrześcijan w Ziemi Świętej tuż po zakończeniu pierwszej krucjaty. Zwycięstwo w tym starciu było moralnym zwycięstwem chrześcijan po nieudanych wyprawach przeciwko muzułmanom w 1101 r. Pozwoliło też na odzyskanie utraconych wcześniej ziem.

Po klęskach roku 1101 chrześcijanom w Ziemi Świętej zagroziła armia egipska. Jeszcze w tym samym roku pod Ar-Ramlą doszło do spotkania armii króla Baldwina I oraz Egipcjan pod wodzą mameluka Sad Kawasiego.

Baldwin podzielił swoje wojsko na 5 kompanii. Ataki oddziałów krzyżowców zostały odparte a ich siły zmiecione z pola. Gdy wydawało się, że wszystko jest już stracone, Baldwin uderzył swoimi siłami w sam środek armii przeciwnika. Po krótkiej walce centrum Egipcjan a po nim prawe skrzydło rzuciło się do ucieczki. Chrześcijanie ścigali uchodzącego przeciwnika aż do Askalonu.

Latem następnego roku 20-tysięczna armia egipska ponownie zagroziła krzyżowcom. Nieoczekiwanie spotkała ona hufiec 500 rycerzy konnych Baldwina, który akurat wybierał się do Jerozolimy. Chrześcijanie zostali kompletnie rozbici, i tylko garstce rycerzy (w tym Baldwinowi) udało się przedrzeć przez zastępy wroga i dotrzeć do Jaffy.

W 1102 r. Rajmund hrabia Tuluzy pod Trypolisem stoczył jedną z najdziwniejszych bitew w historii krucjat. Sam mając zaledwie 300 konnych stanął naprzeciwko dwudziestokrotnie liczniejszego przeciwnika. Rajmund wystawił po stu żołnierzy przeciwko każdej z formacji po czym odpierał ataki wroga. W pewnej chwili atakujący rozpoczęli bezładną ucieczkę, a jazda frankijska rozniosła niedobitków wroga. Według różnych źródeł zginęło 7000 Arabów. Zwycięstwo to umocniło panowanie Rajmunda w Libanie i pozwoliło na dalszą ekspansję w kierunku doliny Orontes.

W 1104 r. armia Turków seldżuckich wyruszyła na Edessę. Pod Harranem (Carrhae) armia Baldwina II i Boemunda I została zaatakawana przez siły tureckie. Turcy uderzyli na lewą flankę Franków po czym upozorowali odwrót. Widząc to krzyżowcy rzucili się za nimi w pogoń, by po chwili wpaść w zasadzkę głównych sił wroga. Tylko nielicznym chrześcijanom udało się ujść z życiem. Widząc że bitwa jest przegrana, Bohemund wycofał się do Edessy. W trakcie pościgu do niewoli dostali się baronowie Baldwin i Joscelin, którzy mieli spędzić w niewoli tureckiej najbliższe kilka lat.

Na wiosnę 1105 r. pod Tizin doszło do bitwy rycerzy Tankreda z Turkami. Po odparciu pierwszego ataku tureckiego, krzyżowcy przypuscili szturm i wysiekli całą piechotę wroga. Muzułmanie wpadli w panikę i rozpoczęli odwrót. Resztki uciekających żołnierzy krzyżowcy zmasakrowali na polu bitwy. Zwycięstwo to przywróciło panowanie Tankreda nad utraconymi rok wcześniej terenami.

Walki lat 1101-1105 pokazały siłę militarną krzyżowców i przyczyniły się do szybkiego podboju większości terenów w Ziemi Świętej.