Bitwa pod Nikopolis (1396)
Z Wikipedii
Bitwa pod Nikopolis - miała miejsce 25 września 1396, gdy krucjata rycerstwa zachodnioeuropejskiego została rozbita przez wojska tureckie.
Po pokonaniu Serbów pod Maricą w roku 1271 i Kosowym Polu w roku 1389 Turcy Osmańscy stali się panami całych Bałkanów. Dla Zachodu pierwszorzędną sprawą stało się teraz zahamowanie ekspansji Turków.
W roku 1396 zagrożony bezpośrednio król węgierski Zygmunt Luksemburski zwrócił się o pomoc do monarchów chrześcijańskich. Na nową krucjatę wyruszyły siły z Niemiec (16 000 ludzi) oraz hufiec angielski (1000 rycerzy), które połączyły się z 60 000 armią węgierską. Ponadto 10 000 ludzi przyprowadził hospodar wołoski, a z Polski, Czech i Italii przybyło 13 000 ochotników. Flota rycerzy szpitalników zajęła miejsce u ujścia Dunaju.
Sułtan osmański Bajazyd tymczasem zebrał siły 100 000 ludzi, po czym skierował się ku Dunajowi.
Armia krzyżowa w trakcie przemarszu przez ziemie Bułgarów wzięła szturmem kilka miast, dokonując licznych masakr i grabieży. Następnie wojska chrześcijańskie wyruszyły pod Nikopolis - największą twierdzę naddunajską. W miejscu tym doszło do spotkania obu armii. Turcy zajęli miejsca na pobliskim wzgórzu, otaczając się palisadami.
Zygmunt podzielił swoje wojska na 3 korpusy: na lewym skrzydle oddziały wołoskie, w centrum węgierskie, a na prawym siedmiogrodzkie.
Widząc przeciwnika, krzyżowcy ruszyli pierwsi. Rycerze chrześcijańscy porwani entuzjazmem rzucili się galopem pod górę zbocza, rozpraszając lekkozbrojną jazdę turecką. Tam natknęli się jednak na palisady, które zmuszeni byli pokonywać pieszo. Część tureckiej piechoty wycofała się wtedy na tyły własnej kawalerii. Kiedy krzyżowcy wtargnęli na szczyt zbocza, spadła na nich szarża sułtańskich Serbów i spahisów. Chrześcijanie ponieśli całkowitą klęskę i tylko garstce udało się uniknąć masakry. Reszta oddziałów chrześcijańskich została zepchnięta w kierunku Dunaju. Król Zygmunt zarządził odwrót, po czym odpłynął jednym ze statków.
Turcy odnieśli wielkie zwycięstwo, jednak za cenę olbrzymich strat. 3000 jeńców zwycięzcy stracili na miejscu. Oszczędzono jedynie bogatych panów - zażądano za nich wysokiego okupu, który zapłacono dopiero po roku.
Krucjata zwana neapolitańską była największą i zarazem ostatnią międzynarodową wyprawą krzyżową. W przeciwieństwie do poprzednich wypraw, decydująca bitwa odbyła się na ziemiach Europy. Odtąd już nigdy nie organizowano krucjat.
