Bitwa pod Himerą
Z Wikipedii
Bitwa pod Himerą miała miejsce w roku 480 p.n.e. podczas wojny Kartaginy z Syrakuzami (481-480 p.n.e.).
W starciu tym syrakuzańskie wojska dowodzone przez tyrana Syrakuz Gelona z rodu Dejnomenidów rozgromiły armię punicką pod wodzą Hamilkara Barkasa, która oblegała Himerę. Wódz kartagiński poległ w bitwie.
[edytuj] Przebieg bitwy
Głównym powodem kampanii (tzw. kampania sycylijska) Hamilkara była próba przywrócenia do władzy wypędzonego z Himery w roku 481 p.n.e. Terillosa, a także konieczność powstrzymania ekspansji doryckiego sojuszu Syrakuz, Geli i Akragas.
Przyjmuje się, że wódz kartagiński dysponował armią 30 000 ludzi, składającą się z rodowitych Kartagińczyków i Libijczyków. Armia wyruszyła na 100 okrętach wojennych, po czym w Panormos została wzmocniona przez Fenicjan, Elymów oraz Greków z Selinuntu. Po dotarciu pod mury Himery doszło do starcia z hoplitami przeciwnika. Wojska Hamilkara po krótkiej bitwie zmusiły ich do ucieczki. Z pomocą obleganemu miastu przybył wówczas Gelon z Syrakuz na czele 20 000 hoplitów, 2 000 kawalerzystów i 6 000 lekkozbrojnych. W trakcie zaciętej bitwy Grecy zmusili do ucieczki Kartagińczyków. W tym czasie Hamilkar zajęty był składaniem ofiar ze zwierząt, co miało zapewnić jego armii powodzenie w walce. Jednak wraz z zachodem słońca Kartagińczycy stracili całkowicie wiarę w zwycięstwo, widząc że ofiary ich wodza na nic się nie zdają. Na widok uciekających zastępów wódz Kartagińczyków popełnił rytualne samobójstwo, rzucając się w płomienie ofiarnego stosu. Grecy w obozie Hamilkara zmasakrowali Punijczyków, spośród których zaledwie garstce udało się zbiec z pola bitwy i dostać na okręty.
Po klęsce Kartagińczycy wysłali do Gelona posłów, którzy zawarli pokój z Syrakuzami.
70 lat później inny wódz kartagiński, Hannibal, zniszczył w odwecie Himerę.
