Antoni Wielki
Z Wikipedii
Antoni Wielki, św. (ur. 250/251 - zm. 356). Egipski pustelnik, jeden z twórców ruchu monastycznego, a konkretnie jednej z jego odmian, zwanej anachoretyzmem. Pochodził z miejscowości Koma (Qiman al-Arus), z bogatej rodziny. Po śmierci rodziców sprzedał majątek i rozpoczął życie ascety. Kilkanaście lat spędził w Koma, następnie zamieszkał w starożytnym grobowcu z dala od rodzinnej wioski. Przybywali tam również ludzie pragnący naśladować jego sposób życia. W 286 r. udał się do niewielkiej, opuszczonej fortecy, ale i tam odnaleźli go jego naśladowcy. Zamieszkali oni w pobliżu swojego mistrza i w ten sposób utworzyli jedno z pierwszych skupisk anachoreckich. Dość problematyczne jest określenie miejsca, w którym funkcjonowała ta pierwsza kolonia. Według dzieła Palladiusza Historia Lausiaca (XXI, 2), nosiło ono nazwę Pispir, jednak jego lokalizacja nie jest pewna. Najprawdopodobniej były to okolice miasta Afroditopolis. Ok. 312 r. udał się na wschód i zamieszkał w oazie w Wadi Araba, u stóp góry Qolzum, gdzie spędził resztę swojego życia. Dwukrotnie odbył podróż do Aleksandrii – po raz pierwszy w czasie prześladowań w 311 r., aby wesprzeć duchowo tamtejszych chrześcijan; po raz drugi w 335 r., aby stanąć po stronie patriarchy Atanazego w sporze z arianami. Św. Atanazy Aleksandryjski pozostawał w zażyłej przyjaźni z anachoretą i to właśnie on spisał żywot świętego. Wiemy także, że Antoni podróżował po innych miastach, aby wstawić się za ludźmi potrzebującymi jego wsparcia. Miał spotkać się także ze św. Pawłem z Teb, o którego istnieniu dowiedział się poprzez objawienie. Świętemu przypisywane jest autorstwo 7 listów oraz Reguły. Obecnie jednak sądzi się, że tylko listy są pismami autentycznymi. Przekazują one rady i wskazówki dla tych, którzy chcą praktykować życie anachoreckie.
Św. Antoni Pustelnik tradycyjnie jest nazywany pierwszym mnichem, choć jeśli weźmiemy pod uwagę postać św. Pawła z Teb, może to nie być do końca słuszne.