Antoni Łaciak
Z Wikipedii
Antoni Łaciak – (ur. 23 czerwca 1939, Szczyrk – zm. 6 lutego 1989, Katowice) – polski skoczek narciarski, pierwszy po wojnie medalista Mistrzostw Świata (Zakopane, 1962, Średnia Krokiew), olimpijczyk z Innsbrucku (1964).
Reprezentant LKS Skrzyczne (1950-1975, w czasie służby wojskowej WKS Zakopane 1960-1962), wychowanek trenera Antoniego Wieczorka i podopieczny Mieczysława Kozdrunia (kadra).
Największym osiągnieciem Łaciaka był start na Mistrzostwach Świata w Zakopanem w 1962 roku, kiedy to po raz pierwszy w historii wyłaniano dwóch mistrzów, na małej i średniej skoczni. Konkurs skoków na Średniej Krokwi rozegrano w dniu 21 lutego i był to jeden z najważniejszych dni w historii polskiego narciarstwa. Po pierwszej serii prowadzenie objął norweski skoczek – Toralf Engan. Jednak tuż za nim, po najdłuższym skoku (67 m), uplasował się zawodnik mało dotąd znany na arenach sportowego świata – Antoni Łaciak. Druga kolejka nie była zbyt udana dla Polaka – miał "tylko" 64,5 m i spadł na czwarte miejsce. Jednak różnice przed trzecią serią były niewielkie i mogło wiele się wydarzyć, zwłaszcza że obficie padał śnieg. Niemiecki as – Helmut Recknagel skoczył 71 metrów i wyszedł na prowadzenie. Łaciak wiedział, że aby pobić Niemca musi zaryzykować, i skokiem na odległość 71,5 m. wprawił polskich kibiców w euforię. Po jego oddaniu wysunął się na pierwsze miejsce! Na swój skok czekał już tylko Toralf Engan. Jednak doświadczony norweski skoczek nie pozwolił sobie wydrzeć zwycięstwa – skoczył 70, 5 m i zwyciężył. Polak zdobył więc srebrny medal! Wyrównał tym samym wyczyn Marusarza z Lahti z roku 1938. W trzy dni później w konkursie na Wielkiej Krokwi nie udało się już Łaciakowi zdobyć medalu. Po skokach na 96, 5 m, 94 m i 94, 5 m zajął dobre szóste miejsce.
Sukcesem Łaciaka zakończył się też start w Turnieju Czterech Skoczni w 1963 r., gdzie zajął w jednym z konkursów 7. miejsce. W roku przedolimpijskim Łaciak zajmował czołowe lokaty w mistrzostwach Polski, zdobywając pierwsze na średniej skoczni (K-70) i drugie na dużej (K-90). Olimpiada w Innsbrucku w 1964 nie była jednak dla Polaka udana. Na skoczni średniej był 34, a na dużej dopiero 71. Później brakowało już wartościowych wyników w kronikach światowego narciarstwa.
Rekordzista Polski w długości skoku – 123 m (Kulm 1962).
W 1962 roku zajął 4 m. w plebiscycie czytelników "PS" na najlepszego sportowca Polski.
Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako kierownik obiektów sportowych w Szczyrku.
Bibliografia
- Szatkowski Wojciech, Od Marusarza do Małysza. Polscy skoczkowie 1924-2003, Wydawnictwo Fall, Zakopane 2004
