Almorawidzi

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Almorawidzi (arab. المرابطون al-Murabitun) - ruch religijny, później dynastia berberyjska z Sahary. Nazwa al-Murabitin oznacza mieszkańcy klasztoru (ribat - klasztor). W roku 1048 na czele berberyjskiego plemienia Lamtuna, nawróconego na islam w X. wieku, stanął Jahia ibn Ibrahim z pleminia Godalów.Podczas pielgrzymki do Mekki, Jahia spotkał w Kairuanie arabskiego uczonego Abu Imrana. Jahia i jego towarzysze poprosili mędrca, aby oddał im jednego ze swoich uczniów, który pomógłby oswiecić ich rodaków w zasadach "prawdziwej wiary". Wybór padł na Abdallaha ibn Jasina (Abd Allāh Ibn Yāsīn). Po śmierci Jahii ibn Ibrahima, wśród Berberów Lamtuna wybuchł bunt przeciwko zbyt surowym wymogom nauk Ibn Jasina. Wypędzony kaznodzieje wraz z grupą wyznawców schronił się na pustyni, nastepnie u wybrzeży dzisiejszej Mauretanii na wyspie Tidrazbudował pierwszy ribat. Idn Jasin zginął w 1059 w jednej z pierwszych potyczek rozpętanej przez siebie wojny przeciw niewiernym - [[dżihadu]. Zastąpił go Jusuf ibn Taszfin- założyciel Marrakeszu (rok 1060) . Przywódca secesjonistów zdołał w krótkim czasie uformować karną armię neofitów i w roku 1076 zaatakował królestwo Ghany ze stolicą w Kumbi Saleh. Pod jego rządami Maroko i zachodnia Algieria połączyły się tworząc królestwo Tlemcen (1080), a Almorawidzi podbili znaczną część Afryki połnocnej i południową Hiszpanię. W roku 1086, Ibn Taszfin zostaje zaproszony przez arabskich książąt rządących w południowej Hiszpanii, do walki przeciw Alfonsowi VI Kastylijskiemu. Po przybyciu na kontynent 30 czerwca tego samego roku, wojsko Ibn Tszfina łączy się z armiami książąt [[Sewilla|Sewilli], Granady, Malagii i Badajozu żeby 23 paździenika zadać sromotną klęskę Alfonsowi VI Kastylijskiemu pod Sagrajas niedaleko Badajozu. Następnie Ibn Taszfin powrócił do połnocnej Afrykii aby uporządkować sprawy własnego księstwa,aby w roku 1089 zostać ponownie wezwanym na południe połwyspu iberyjskiego. Widząc nieporadność i niezgodę pośród przywódców arabskich, wykorzystuje sytuację i między 1090 a 1094 zajmuję Andaluzję. Nie odnosi pokaźnych sukcesów w walce z wojskami chrześcijańskimi. Ibn Taszfin umiera w 1106, w wieku, jak głosi tradycja, 100 lat. Po nim na tron wstępuje Ali ibn Jusuf. Choć początkowo udaje mu się umocnić, a nawet poszerzyć granicę państwa, natrafia w Hiszpanii na silny opór książąt chrześcijańskich zaś w granicach własnego państwa do głosu zaczynają dochodzić animozje z innym plemieniem berberyjskim - Almohadów, wrogich doktrynie Maliki, którzy wieszczyli świętą wojne przeciw Almorawidom. W 1142, kiedy umiera Ibn Jusuf, tumulty wzniecane przez Almohadów osiągają punkt kulminacyjny. W 1145, jego następca, Taszufin ibn Ali ginie spadłwszy z konia podczas ucieczki z pola bitwy niedaleko Oranu. W następnych latach panowało jeszcze dwóch władców z dynsatii Almorawidów, ale nie posiadali oni już wcześniejszych wpływów. Wraz z podbiciem Marrakeszu w 1147 dobiegła końca dominacja Almorawidów w połnocnej Afryce. Almorawidzi przyczynili się znacząco do krzewienia w połnocnej Afryce tzw. wysokiej cywilizacji muzłumańskiej, w tym m.in. rozkwitu stylu andaluzyjskiego w architekturze i rzemiośle.