Aleksander Michaux
Z Wikipedii
Aleksander Michaux, pseud. Miron (ur. 28 listopada 1839 w Warszawie, zm. 22 kwietnia 1895 w Warszawie), polski poeta i tłumacz pochodzenia belgijskiego.
W latach 1868-1874 współtworzył i współredagował "Kurier Warszawski". Tłumaczył m.in. wiersze Byrona, Heinego i Musseta. W swojej oryginalnej twórczości czerpał z symboliki mitologii greckiej i Biblii, którą często łączył z atrybutami współczesności, np. z koleją żelazną. Stałym motywem tej poezji jest gorzki krytycyzm, zwątpienie w sens życia, trwałość sztuki i w przyszłe losy człowieka. Michaux był przez to prekursorem Młodej Polski. W swoich poetyckich przekonaniach znacznie odbiegał od filozofii pozytywistów, toteż jego (nierzadko wybitne) osiągnięcia literackie nie spotkały się z zainteresowaniem współczesnych mu czytelników i do dziś rychło popadły w zapomnienie.
Był również autorem słów do Dziewczęcia i ptaka Moniuszki. Pewien znawca podsumował twórczość Mirona słowami: piewca brudnych szyldów, latarni "jak pijaka źrenice", upiornych szynków, typów spod ciemnej gwiazdy, wszechobecnej brzydoty.
Michaux uznawany jest za jedną z najtragiczniejszych postaci polskiej literatury. Zamożny, cieszący się powodzeniem u kobiet mężczyzna szybko popadł w alkoholizm, stracił majątek, co doprowadziło go do choroby psychicznej. Jan Tomkowski pisze w swoim eseju: Wiktor Gomulicki, niestrudzony obrońca "wyklętych", przekazał potomnym słynną relację ze swojego ostatniego spotkania z Mironem. Doszło do niego w Warszawie, na Placu Bankowym. Poeta – daleki już wówczas od stanu równowagi psychicznej – wlókł za sobą potężną gałąź wierzby, którą brał za cyprys. Być może w marzeniach znajdował się wtedy zupełnie gdzie indziej – na przykład w krainie bardziej życzliwej zabłąkanym poetom.
Aleksander Michaux, podobnie jak za życia, tak również po śmierci istnieje jakby na marginesie historii literatury; jego wiersze, z reguły niedostępne zwykłemu czytelnikowi, znane są jedynie wąskiemu gronu specjalistów.
