Święty Romuald
Z Wikipedii
Święty Romuald z Camaldoli (ur. ok. 951, zm. 19 czerwca 1027 w Val di Castro) - święty, założyciel zakonu kamedułów.
Był synem księcia Rawenny. W literaturze historycznej panują rozbieżności, co do daty urodzenia Romualda. Niektórzy uściślają jego datę urodzenia do 952 roku.
Prowadził w młodości zwyczajne dla jego stanu życie hulaszcze i pełne uciech. Zmuszony przez swojego ojca Sergiusza do sekundowania w pojedynku był świadkiem, gdy ojciec zabił przeciwnika. To wstrząsnęło Romualdem do głębi, postanowił odpokutować czyn ojca. Uciekł do klasztoru benedyktynów św. Apolinarego w pobliżu Rawenny. Po trzech latach porzucił jednak ten zakon. Przyłączył się do mnicha Maryna, który miał pustelnię na lagunie koło Wenecji. Później obaj udali się wraz z dożą weneckim Piotrem Orseolo na pogranicze Francji i Hiszpanii do opactwa benedyktynów Saint-Michel de Cuxa, gdzie doża założył erem. Cesarz Otton III mianował go opatem. jednak Romuald porzucił ten urząd i wrócił do Włoch, gdzie w 1012 założył w Camaldoli nowy zakon pustelniczy kamedułów, odznaczający się wyjątkowo surową regułą. Romuald zapoznał się wówczas z pismami i żywotami egipskich ojców pustyni i na tej podstawie stworzył własną wizję życia pustelniczego. Zamieszkał w małej drewnianej celi. Mnisi mieszkali w odosobnionych celach, praktykowali bezwzględne milczenie i ustawiczne posty. Kilkakrotnie jego pustelnia padała ofiarami ataków, a on sam nieudanych zamachów na swoje życie. Papież Grzegorz XIII kanonizował go w roku 1582.
Przedstawiany jest w białym habicie kamedulskim, czasem w czarnym benedyktyńskim z księgą w ręku lub modelem pustelni.
